Sende açtım gözümü
Sende kaparım
Kim seni üzecekmiş
Ecel olur onu da alırım
Gözünde yaş olmasın
Hani vardı ya o seven
Hani ayrılamam diyen
Seviyorum diye konuşan
Şimdi söyle nerde nerelerde
Hani ayrılık ölümdü derdi
Ve şimdi yalnızdır adam
Tek başına yürür boş sokaklarda sessizce
Ve şimdi haykırır adam
Sesi inletir boş sokakları
Ve adam durur sonra bir kapı önünde
Şimdi en zor yerdedir adam
Uçurumun kenarında ömrüm
Bu son sahne
Veda ederken bile gülümserim
Ardımdan yaş dökene
Gülümserim ben ölüme
Bir ah oldun sen hep dilimde
Her an aklıma gelişinde
Hasretin bitirdi hep beni
Ölümden betermiş meğer hasret çekmek
Zordan daha zormuş aşk acısı çekmek
Bak geldim işte toprağıma
İçsem diyorum düşünceye kadar
Yıkılsam sürünsem
Hatta ölsem sen diye diye inleyerek
Zaten bu can, senin bu beden
Üzülür müsün harcasam bir mermide kendimi
Dağıtsam hep seni düşünen şu beynimi
Kırdım kalemi
Yırttım kâğıdı
Şiirlerimi bensiz bıraktım
Ağladım sonra hıçkıra hıçkıra
Dönüp de bakmadım ardıma
Güzel bir gündü evet
Kavuştuk derken
Git dedin anlam veremdim ben
Ses verdin sesime sen
Haykırdım sana çığlık çığlığa ben
Kaybolma diye ışık oldum sana
Korkma bu piç ihtilal’ından
Kafaları tek tek vurulacak alayının
Akacak damarlarında ki pis kanları
Temizlenecek bedenleri
Belki o zaman duaya değecek
Bu it soylarının leşleri
Bitmeyen günün ışığıdır o
Karanlık gecenin güneşi ayırdır o
Uğrunda can fea edilen
Kendinden bile çok sevilen
Kimdir o söyleyin kim
Yardır o yar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!