Süleyman Amca Şiiri - Veysel Şimşek

Büyümüşte küçülmemiş köstebek,
Tırmalar toprağı çıkarır höbek,
Akıldan zorlusun duy koca bebek,
Taş yerinde ağır Süleyman amca.

Uzar ama göğe değmezmiş kavak,
Şair akıl küpü sanma avanak,
Beni hedef alırsa dızlayan sinek,
Sanma şairi sağır Süleyman amca.

Okudum ben insanlığın kitabı,
İnsandır insanın tek muhatabı,
Dinle sana bu şairin hitabı,
Deme sözün ağır Süleyman amca.

Senin bildiklerin kendine kalsın,
Unuttun mu sende Allaha kulsun,
Tavsiyem her insan haddini bilsin,
Herkes senden soğur Süleyman amca.

Elli olmuş yaşı almış yaşı,kemali,
Bundan sonra sana dede demeli,
Ehli arif ol ki üzme ameli,
Düşün günah ağır Süleyman amca.

Sen şahinsen uyma derim kargaya,
Beden toprak canın gider yargıya,
Fayda etmez çekilirsen sorguya,
İstersen de bağır Süleyman amca.

Olurmu insana dar gözle bakmak,
Kör değil insanlar sanma ki ahmak,
Veysele vurursan söz ile tokmak,
Veysel senden soğur Süleyman amca.