Şuledar Şiiri - Tuncay Kul

Güneş ışığı yaktı diye mi kurur, kavrulur yapraklar...
Işığı değilde derinindeki sıcağı gören sevdalar...
Işık sevgidir, alevi ise ise aşk, bunu kim anlar..
Kim suçlayabilir ki alevlerin savrulan şuledarını...
Su ışıl ışıl akar da kim gördü ki güneşin şulesini...
Evet, ışık saçan sevsadır, alevi ise aşk’ın şivesi...
Kim atabilir ki benliğindeki zuhrenin zehrini..
Kim sevdadan anladı ki, aşkın sırrı bilsin Zühreyi...
O bir aşk, en yakını bile bilmez onun cevherini,
O gözlerimden bakmayan ne bilir ki Zühre’nin aşkını
Hep kıskanıldı o, oysa bilinmez rüzgarlarda savrulan şuledarı,
Aşkı yol vermedi, engel oldu kanatlarını açmaya eski aşkları...
Ey deli gönül..! Ey alevin sırrı ile sırlandığım alevin şuledarı..!
Benim gözümle bak ona, dokun saçlarının rüzgarına,
Yüreğin varsa al o alevli cevheri de göğsüne yasla,
Sevgi ile gel ona ve ak gönlündeki sırlanmış aşkın sevdasına,
Görebileceğin en güzel bakış onun nakurundaki süzülüşte saklı,
Denizler onun saçlarını kıskandı da dalgalarında şekil aldı,
Toprak onun sırrını en derinlerde lavların alevinde sakladı,
Semalar onun gönlüne baktı, ve geceye gündüze daldı,
Güneş gibi süzülür kirpiğiniz arasından alevinin sevdası,
Her şeyi sevdi hakkıyla, her zerreyi ışığıyla kuşattı..
Terk ettim alevimi, içimde aşkı da, sırrı da bende kaldı..
Sevda ile ışıl ışıl parlar bu dünya, ama kimin umrunda..
Aşk ile yanan hiç baktımı ki zerredeki şuledarın ışığına...
Biri sahiplenir, biri nasib alır haktan, bu sevdanın ışığıyla...
Işılda sen Zührenin şuledarı, venüz’ü kıskandıracak gibi ışılda,
Öyle ışılda ki, parlasın sırrındaki sırrım, sırrımdaki adın..
Güneş ışığı yaktı diye mi kurur, kavrulur yapraklar...
Hayır güneş değil, o göneşe cevher olan bir şuledar…