Sükutun Senfonisi

Ne olduğum sormayın, hem ateşim hem de kül,
Kül savrulunca göğe, ne gül kaldı ne bülbül.

Sanki bu haller bende, özeti koca ömrün;
Ya da ben ne bileyim, bir sapan taşı körün.

Ruhumda şimşek çaktı, damla döndü deryaya,
Ne yeryüzüne sığdım, ne yıldıza ne aya.

Alıp başı elime, gitmek vardı aslında;
Yollar pek dike sardı, bu sonbahar faslında.

Başta esen fırtına… Göz bulut, yürek nemli;
Hasret deryası taştı, can gamlı canan gamlı.

Gamla yoğrulmuşuz ya, “eyvallah” der geçerim,
Katılırım kervana, ben de burdan göçerim.

Der miyân’ım bu günler iki mevsim arası,
Çare bulamaz tabip, yaram hançer yarası.

Gözlerime bakmayın, çırası çoktan söndü;
Saadet’li günlerin, adı vallahi dün’dü.

Fizan’ın çöllerinde, firez oldu kaderim,
Umutlar dibe vurdu, çaresizim hederim.

Kime deyim derdimi, hem dertleri ben miyim?
Söyle hancı çekinme, bu son yolcun ben miyim?

Üfle neyi ey neyzen ben kendimden geçmişim,
Bu zehri yudum yudum bâde diye içmişim.

Bak kırıldı be adam, başa taktığın tacım;
Başka çare mi kaldı, sensizliğe muhtacım!

Yevm-i kıyamet mi ki, yazmıyor artık kalem.
Sükût ölüm sükûtu, kesildi dilde kelâm.

“Susmak huy efendisi”, demişse peygamberim;
Ben kendime ne derim, el âleme ne derim…

Ah eylesem kim duya, kim kimin umurunda!
Hem sevgiler yok olmuş, evrenin hamurunda?

Sevgi nedir demeyin, bir ince hâl tuvali
Yanık türkü söyleyen, garip çoban kavalı.

El sardı ben sarmadan, yar oldu el yârime,
Cihan nasıl dayanır benim ahu zarıma?

Ağır bir sesti bu ses, aldı götürdü beni;
Öbür dünyada yanım, mutlak cananın yanı.

Bıraktım benliğimi akıp giden nehire,
Cana can olamadım vuslatımız âhire.

Allah’ın hikmetidir, diye büktüm boynumu;
Sen kerimsin Allah’ım, Hayır eyle sonumu.

Şu ruhuma hükmeden sevgili hükümdarım,
Desturun olur ise tamamlanacak yarım.

Hikmet Saadet ÇAKICI