Sükûnet Şiiri - Ahmet Yusuf Yılmaz

Müblağlarla yaşam sürmek,
Bir işe yarar mı hissettirir insanı?
Neşeliyken iyi hoş da,
Öfkeliyken ne hale koyar insanı?
Kıskançlık da mı hiç gelmez içinden,
Aşkın bıraktığı sancılara kılıf bulmak için?
Hangi duyguyu yerersen, o sen değil misindir aslında?
Hangi aklı verirsen, o akıl sende bizzat eksik değil midir?

Sözde en büyük günahı bu insanlığın,
Kibir değil midir?
Gel gelelim;
Kibir kelamı, insanlık kelamından daha zarif çınlamaz mı kulağa?
Sükûnet en büyük erdem değil miydi?
Hayır.
İnsanın tek istediği sükûnet;
Ondan başka herkeste bulunandır.
Çünkü susmak bir tek kendisine yakışmaz.
Nasıl?
Kibrim geçer not alır mı nazarınızda?

Ya gülüm, bir senin sükûnetin yaramaz bu dünyaya.
Bak konuşmak, kalp kırmak, aşağılamak,
Bilmek, akıl vermek, rekabet etmek, şikayet etmek,
Farklı olmak için meşru gözüken her dala konmak
Ne kadar da kolay...
Susmak çok zor...
İddiasız olmak çok zor,
İspatsız olmak çok zor,
Bilinmez olmak çok zor,
Kabul görememek çok zor,
Ağlamaya, gülmeye sebep aramak çok zor,
Sevmek hiçbir karşılık olmadan,
İtiraf ederim ki çok zor...
Fakat konuşsunlar,
Konuşmadan varolamaz çünkü zavallılar.