Şükrü Uyar Şiirleri - Şair Şükrü Uyar

-Saime’ye-

Çocukluğumuzda, zengin kaldırımlarda,
parçalanmış yüreğimizi sürüklerdik ardımızda.
Emanet bırakırdık gözlerimizi,
bir simitçinin akşam vakti simitlerine.

Şehrin son ışığı da söndü
Şimdi sevişme zamanıdır düşlerimizde
Derinliğe dalıp sevişmektir kendimizle
Sırılsıklam sabaha uyanıp başkaldırmaktır yalnızlığa
Şimdi haykırma vaktidir bütün vefasız aşklara

İnançsız bir aşkın tohumlarıydık belki de
Kıyısı yoktu belki de sahip olduğumuz denizlerin
Işıkları olmayan bir şehirde yaşıyorduk
Yarım gülüşler topluyorduk pencerelerden
Yaralı sokaklar sahiplenirdi hayallerimizi
Her sabah boylu boyunca uzanmış kaldırımlarda toplardık düşlerimizi

Asaletsiz aşklardı belki de sana rehber olan
Gözleri çökmüş vakitlerdi belki de yaşadıkların
Vatansızdın
Yurtsuzdun belki de
Kim bilir belki de bir hiçtin.

Şimdi kıyılarındayım
Ve sen asi, hırçın dalgalarında kayboluyorsun
Ellerimle dokunurken sularına
Sıcaklığın doluyor yüreğime
Ve sen yeniden doğuyorsun bende
Suların durulup dalgaların uykuya daldığında

Gün oldu aç kaldık, susuz kaldık, perişan düştük
Gün oldu kırıntılarla avuttuk kendimizi
Gün oldu yedik bitirdik kendimizi ve birbirimizi
Kâh öyle, kâh böyle, anlayacağın dostum!
Hayatı öğrendik ince ince…

Gök yırtılırdı
Ve kendi kaderimizde yalnızdık
Küçük adımlarla büyürdü acılarımız
Ufalırdık iklimlerimizde
Söküklerimizden işlerdi soğuk rüzgârlar
Tenimizden boşalırdık gizlice

Yaşam bir katre gibi düşerken gözlerimden
Hasretin katmerleşir yüreğimde
Bitimine yaklaşırken bu hazandide yolların
Her dem sana koşar senin olan bir yanım

Şûleler sararken yorgun bedenimi

Bir başına kaldığında insan
Düşünür dünü, bugünü, yarını…
Ağlar, sevinir düşündükçe anılarını
Unutmuştur çoktan sevincin tadını,
gülün kokusunu, yarin gülüşünü...
Unutmuştur!

Bilmem ki uzaklarda ne var böyle beni kendine çeken?
Sevişen gecede yıldızlar mı?
Yoksa sularda göz kırpan yakamozlar mı?
Bilmem ki, hangi neden beni bu hale sokar?
Toplanmayı bekleyen adsız çiçekler mi?
Yoksa hasret kokan bülbülün nağmesi mi?