Sühan | Abdulhamid Amidî

Gel bir selam çakalım geceye!
Âyet âyet sözcükler dizelim.
Dilimize vurulan prangayı çözelim,
Dönüştürelim geceyi heceye.

Yerle yeksan hayallere yol çizelim,
Korkuya döngüsüz bir yol verelim,
Havf ve reca ile gönülden birleşelim,
Ümitvâr olalım,
Geceye aydınlık çekelim.

Kovalım geceye çöken çakalları,
Parçalayalım Ay’a karşı uluyanları,
Allayıp pullayalım secdeli alınları,
Ve geceyi bize has kılalım,
Asarak şiirsel gerdanlıkları...

Nefes nefese kalmış atlılar sarsın geceyi,
Kandiller ve yürüyen mısralar örtsün,
ağlayan bebeği...
İnciler dizilsin, Kudüs’ten ve Mekke’den getirilen... Sözcükler edeple başını eğsin ve dolasın heceyi.

Gel ey Sühan! Bu gece beraber kalalım.
Gel omuz omuza duralım!
Ölüme dost olarak,
Yaşama meydan okuyarak,
Gecede gündüz için bir gedik açarak.
Varlığına âşık olalım,
Yokluğuna ağıt yakalım...
Bileyelim kılıçlarımızı ve kuşanalım zırhlarımızı, Miğferlerimizden sadece gözlerimiz gözüksün,
Ve o gözlerden aşka itaat,
Zulme bir intifada gözüksün.

Gel bu gece şiir yakalım!
Elbiselerimize şiir sinsin.
Sabaha kadar şiirleşelim.
Bir sen harla ateşini aşkın,
Bir ben demleyeyim şiir ile...
Beraber köz tutalım ellerimizle.
Aşk tozu serpelim mısralarımız üstüne.
Gel sabaha kadar aşk yayalım!
Geceye inat gündüzü yaşayalım.
İçelim şarabından şiirin,
Bir elimiz şiirde, bir elimiz aşkta dinleşelim.
Geceye, o karanlık sultanına kulak verelim.
Böylece üşüyen gönüllerimize
Bir aba-ı mukaddes örtelim...

Gel bu gece ruhlarımızı tokuşturalım,
Oltalarımızı göğe doğru atalım.
Tuttuğumuz yıldızları avuçlayarak,
Akıp giden anılara bir nokta koyalım.

Ey daha doğmamış, pak ve alımlı Sühan!
Anne sütünün çiğ tadını almayan!
Kirlenmeyen bedenine şiir damlayan!
Saçlarını rüzgâra sal ve fırla koynundan annenin...
Bir Gardenya, bir Varis, bir Kardelen gibi gel.
Anne rahminden gelerek dokun yüreğine,
Aşk ile yaşayanların,
Çağın gerisinden gelip ötesinde yaşayanların,
Kalemi yüreğine yapışık olanların,
Alnında secde izi olanların...

Bu Şiir Sığınak Edebiyat Mecmuası'nda Yayımlanmıştır.