İki insanı bir arada görsen, şenlenir sanırsın dünyayı,
İnan ki, o kadarına da pes dersin,
Birini vursan ötekine, inadına ses vermez?
Koşsan yanına çöksen, toz dumanda kaçar
Gelir bu kez de sırtını dönsen.
Düşünsen, karalara bürünsen,
replik değişmez kaderdir;
-senarist ben değilsem.
Ne kadar güzel olurdu;
perdesini çeksem sahnenin,
-başroldekiler oynarken.
Oyunun kuralları çetindir; sahadan atılırsın çiğnersen
Kalanları da çilekeş oyuncudur, sen ne dersen de;
-dünyanın bir bildiği vardır…
Ben, bu oyuna nasıl girdim,
-bilmem...
06.08.1998 - 2010
Orhan TiryakioğluKayıt Tarihi : 31.12.2007 00:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Keşke, kenardan izleyebilsek ve yönlendirebilseydik sevdayı. O zaman kaybetme riskimiz de olmazdı, en güzel aklı verirdik perde gerisinden, sevmeyi öğretirdik çömezlerimize. Ama içine girince sahnenin, hayatın acımasız oyununa maruz kalmaktan başka yoktur bir çaremiz değil mi? Saygılarımla.
TÜM YORUMLAR (1)