Sufi yalnızlığı Şiiri - İlyas Kaplan

avuçlarımın içinde ibrahim
her sabah kutlu yol düşlerime giriyor
çiğ düşüyor gül yapraklarından mabedime
mahsun kalmak sır olmak kadar gizemli
yeşil gölgeli bir seccadenin derinliklerinde
belki de cennet aramak kadar imkansız
sufi yalnızlığında çıldırmakta güzel

rüzgarlar tur dağında mahpusluğuma dost
musanın asasıyla göğsüm aydınlanmakta
dağ başındaki esmer mevsimler sıcacık
hiçliğe tutunmaktayım terk edilmiş ağaçlar gibi
hızır sözcükleriyle uyanırım her gece
acımasızca akrep kalleşliğiyle sokulurum
zehrini tadarak ölmekte güzel

kurtuluş zamanları hem de çok yakın
dalgaların getirdiği köpükler habercisi
nuhun gemisinde suç işlemiş gözlerim
bir tufan güvercini yağan külleri
adını bilmediğim uzaklara aşığım
her yönelişin mutlak bir ıstırabı olmalı
yokluğunda ateşleri barındıran
ruhumun çocukluğunda yaşamakta güzel

ademden kalma anılar yeryüzünde avare
arafatta gördüğüm yalvarışlar kadar mukaddes
nasuh tövbesiyle bir avuç direnişin
dokunduğu tüm yıldızlar firari
her pişmanlığı kanun yaparım yüreğime
hiç ümitlerin sabrı tükenir mi
güneşin doğuşunda var olmakta güzel

redfer