Suda Yankı Şiiri - Seyrani Göl

Bir çığlık düşüyor
göğün gri çatısından
kimse duymuyor,
çünkü kimse duymak istemiyor
suda boğulan yankıları.

Kendime bakıyorum,
bir camda silinmiş yüz gibi.
Tanıyamadığım çizgiler var
gülüşümün kenarında,
belki zaman
belki de hiç olmayan bir sevda
işlemiş içime gizlice.

Bu şehir…
beni tanımıyor artık.
Sokaklar,
adımlarımı geri veriyor her dönüşte.
Bir yerim eksikmiş gibi
yürüyemiyorum.

Yağmur hâlâ yağıyor,
ama ben
çoktan kurudum içimde.

Kendi sesimi duyamıyorum
her sözcük
bir başkasının yankısı sanki.
İçimdeki boşluk,
başkasının hatırasına ait.

Bir göle taş attım
ve sadece suskunluk yaydı halkalarını.
Zaman bile korkuyor
benimle yüzleşmekten.

Kimse görmüyor
dalgaların altında kalan ellerimi.
Oysa ben
bir vedanın içinde unutulmuş
ilk selam gibiyim.

Ve şimdi susuyorum
çünkü bazı çığlıklar
yalnızca içimizde çarpar kıyıya.
Suda değil,
ruhumun kıyısında boğuluyor yankım…
Kendimi duymayı
yeni öğreniyorum.
S.GÖL