Suçsuzluk Şiiri - Kağan İşçen

ıslaktı haziran ağaçlar utangaç
ellerimizde yitip gittiğimiz
ellerimizde kendimize ihanetimiz
biz birbirimizi değil
sevdik hayalsizliklerimizi

unutulan yanlarımızdı yargısız yangınlarımız

Atatürk parkı esirgemeden
kumral gölgelerini üstümüzden
emsalsiz ayrılık hikayemizi
tehditkar yaklaşan akşamın pas renginin
hıçkırıkları mı anımsatacaktı
kumrular gibi ikircikli kalp ağrılarımıza

yalan dolan
öğlen sonraları ancak ağlamaya yetişirdik
gücümüzün yettiği yere kadar
sabahlara öğlenlere gücümüz yoktu
hele ben
sanki yüzümü dışarı görecekti
yasağımı
evler
cadde ışıkları
seyyar satıcılar
sokaklara taşan burjuva çılgınlıkları
yarı köylü hüzünler biçimsiz birer anlamsız

bu mutsuzluk insan üstü
ölümse pi sayısı
kalp kıran bir heyula bu güneş
bu bulutlar işbirlikçi
yağmurun ılıklığı
içimdeki kanın çekilişi
kendi ırmağına yabancı
denizler gibi

içki masalarında
kibrit çöplerinden köprüler kurduk
kanıksamışlığımızı unutmak için
sığındık mutluluk formüllü yalın yalansızlığımıza
güya
hayat üzülürken biz mutluyduk
yarınsızlık
çocukken hastalıklı bir komşu evinde
verem sarısı ışıklı bir öpüşmenin tadıydı
bir ya da bir kaç kez işlenmiş bir suçsuzluk