Suçmu Şiiri - Suzi Ayyıldız

Hadi söyle bana, seni böyle sevmek suç muydu,
Bu hayatta, bu zamanın içinde...

Yüreğime zincirler vurup,
Kederlere mahkum etmek kolay mıydı?
Sözlerime kelepçeler takıp,
Dilime seni yasaklamak...
Söyle bana, seni sevmek suç muydu,
Senin yüreğinde, bu ölü sevdanın içinde?

Eğer suçsa, sök sevgini yüreğimden,
Ya da tutukla beni, yok et her şeyi seninle…
Adını anmak bile bir lanetken,
Suretini görmek, gözlerimde bir öksüzken,
Gölgen bile düşmesin,
Gölgemin üstüne…
Yasakla bana, hayalini bile…
Ve yasakla, yüreğine beni,
Kolaysa…
Sahi, seni sevmek suç muydu,
Senin bu mezar toprağında?

Eğer suçsa, neden engel olmadın,
Yüreğim sana göçerken,
Sesim seni her an anarken,
Hayalin, her köşede, her düşüncedeyken…
Neden yasaklamadın kendine beni,
Neden gözlerini kapatmadın,
Yüreğimin kanadığı bu sonsuz gecelerde?

Benden ne istedin, sevgilim?
Bensiz bu dünyada kaybolmuşken,
Yüreğim her saniye yanarken,
Benliğimi kaybetmişken,
Ruhumu hapsederken,
Bir acıyı içimde büyütürken,
Senin beni yüreğinden vurman suç değil miydi?

Bu revamı bize,
Bu hayalet gibi sevgimizi toprağa gömerken…
Şimdi söyle bana,
Senin mevsiminde sevda, hep kara kış mı?
Hiç bahar uğramaz mı,
Yüreğine, gözlerine, solan her hücreye?
Çiğdemler bile açmaz mı,
Yüreğinden sürüklenip, ellerimde,
karlar bir gün erimez mi?

Eğer öyleyse, bil ki…
Bizim ellerde mevsimler sonbahara çalıyor,
Yüreğindeki sevdanın çiçekleri soluyor,
Özlemin ateşi, iliklerine kadar donuyor…
Ve sevgilim, bilesin…
İsmini anan dilim,
Gözlerine dalan gözlerim,
Sevdanı çeken yüreğim,
Ve kulağındaki sesin dahi,
Birer birer ölüyor…

Ve sevgili…
Ölüyor, haberin olsun…
Her geçen saniye,
Bir ömrün sonu gibi…
Ölüyor, sevgilim…
Ve ben,
Ölüyorum…
Her saniye, her an…
Şimdi seni sevmek,
Bir ölüm gibi anla,
Beni öldürmek gibi…
Söyle bana seni sevmek suç mu senin kara toprağında...