Suçluyum Ben Hakim Bey Şiiri - Veysel Sari

Suçluyum ben Hakim Bey, evet suçluyum baştan sona,
Nefsim değil, yüreğim gitti, bağlandı bir insana.
Çok sevdim ben, inan ki, canımdan öte sevdim,
Şimdi aşkın mahkemesinde, sanık sandalyesinde ben.

Çok ağladım ben Hakim Bey, sel oldu gözyaşlarım,
Hasret denen o kor alev, yaktı bitirdi canım.
Her anım bir işkence, her saniyem bir vurgun,
Yaralarım kanar durur, dinmez bu acı yangın.

Beni yaraladı o yar, habersizce çekip gitti,
Yıkık dökük bıraktı beni, kendisizliğine hapsetti.
Aşka mahkûm etti beni, hemde bir ömürlük esarete,
Şimdi ben bu zindanda, onsuz nefes almaktayım.

Yüreğim çok yandı benim, Hakim Bey, kül oldu içim,
Her dokunuş bir köz, her bakış bir acı biçim.
Yanan hep ben oldum, biten hep benim ömrüm,
Şimdi onsuz bu dünyada, bir garip sürünmekteyim.

Suçlu olan yine ben, evet Hakim Bey, ben suçluyum,
Aşk acısı çekenler bilir, ne denli zor bu durum.
Hani derler ya çok iyiyim, sanki hiçbir şey olmamış,
Oysa içimde fırtınalar, dışımda bir enkaz kalmış.

Yollarım dikenli şimdi, her adımım bir eziyet,
Onsuz gelen her sabah, yeni bir ah, yeni bir illet.
Güneş doğsa ne fayda, ay ışığı neye yarar ki,
Karanlık sarmış her yanımı, bir zindan oldu ki.

Duvarlar üstüme gelir, nefes alamaz oldum ben,
Boğazım düğüm düğüm, bir feryat kopar derinden.
Kimse duymaz sesimi, kimse bilmez halimi,
Onsuz bu hayat, bir ölümdür bana, ey Yaradan.

Her şarkı onu fısıldar kulağıma,
Her mısra kendisi olur, her nota acısını çağırır.
Kalbim bir kuru yaprak misali savrulur,
Rüzgârlar bile alay eder, onsuzluğumu haykırır.

Gözlerimde fer kalmadı, bakışlarım boşluğa dalar,
Hayallerim yıkıldı, her biri bir bir ağlar.
Ben ona adamıştım, ömrümün her anını,
Şimdi pişmanlık içimde, canım yanar da yanar.

Her gece titreyerek uyurum, kâbuslara sarılırım,
Onsuzluktan bir urgan bağlandı boynuma.
Her nefes alışım, o urganı sıkıyor usulca,
Bu bitmeyen acıyla, yavaşça ölüyorum.

Kimselere anlatamam, bu yangını içimde,
Sözcükler kifayetsiz, kalır hep dilimde.
Suskunluğum bir çığlık, kimse duymaz sesimi,
Mahkûm oldum onsuzluğa, bu fani ömrümde.

Bu şiir ona ibret olsun, duyarsa sesimi,
Belki anlar o zaman, bu acının nedenini.
Karanlık bir çukurda, bir başına kalırsa bir gün,
Hatırlarsın bu feryadı, bu sessiz iniltimi.

Aşkın mahkemesinde, hüküm giyen benim,
Onsuzluk prangasında, tutsak olan benim.
Bu feryatla yaşarım, son nefesime dek,
Suçluyum ben Hakim Bey, hep suçlu olan benim.