Suçlu Şiiri - Yalçın Ergün

Küçüktüm, küçücük. Babaannem vardı;
Canımla bir bildiğim, nihayetsiz sevdiğim
Beni el bebek büyütmüş, dizinde uyutmuştu
Artık yok, uzun yıllar oldu rahmete erişeli

Sorardı arada bir, “ben ölünce ağlar mısın? ” diye
Bilmem derdim, ağlarım herhalde. Ağlar mıydım?
Ağlamadım, belki ağlayamadığım belki de anlayamadığım için
Sadece koltuk döşemelerini yırtabildim, anlamsız bir sinirle

Fakat; bir defa kucaklayıp, canım annem
Yanağımı yanağına koyup da, babacığım diyemediğim
Ve bir kez olsun hatamı kabullenip, özrümü dilemediğim
Yıkılası bir gururla yaşıyorum. Nafile.

Suçluyum; Yalnızca daralınca, korkup da panikleyince aklıma gelen
Yalnızca o anlarda kendi kendimi kandırdığım
Allah’ım affet diye yalvardığım, tövbeler ettiğim için
Ve yine aynı tövbeleri peşinden bozduğum için

Suçluyorum kendimi, en ağır ithamlarla
Bir tarafımsa; savunuyor kendimi, umursamaz tavırla
Ama suçluyum, hem de en suçlu
Sevdiğime bile, bir defa seni seviyorum demediğim için

Oysa ki; ne kadar da çok istedim
Canım annem, canım babam deyip de,
Sevgilime “seni çok ama çok seviyorum”
Demeyi. Olmadı, olmayacak, böyle devam ederse...

14.11.1995