Şubat'ın On Beşi Şiiri - Seyit Er

İstanbul’da bile Şubatın on beşi bugün
Kirli gri gözlerinden ağlıyor gökyüzü
Kaldırımlarda monoksit kokusu yürüyor
Kapalı mazgallardan sele bağlanmış yollar
Ve boynumda taşıyorum yokluğunu
Kırk katıra yüklesem taşınmaz bir yük
Eyyup’un derdinden daha büyük

Bende bile Şubatın on beşi bugün
Hani benim gözlerim nerde
Hissetmiyorum ki ellerimi
Ki ellerim elmacık kemiğime dokunsun
Tepeden tırnağa sırılsıklamım
Sırrına saklanmışım

Sende bile Şubatın on beşi bugün
Tasavvur edemiyorum seni
Korkuyorum düşünmeye yaşadıklarını
Değiştiremiyorum hiç bir şeyi
Sen yine yaşıyorsun zorundalıklarını

Takvimlerde bile Şubatın on beşi bugün
Ve boynumda taşıyorum yokluğunu