Şubat'ın Ayazında Gidişin Kaldı

Hayattan ellerini çekip giderken
O çocuk gözlerimde hüzünler kaldı
Avluda tahta sandık, sen içindeyken
Kefeninde al kanlar elimde kaldı...

Böyle doğmamalıydı o sabah güneş
Böyle düşmemeliydi ocağa ateş
Ardında bıraktığın yaslı dört kardeş
Annemin yüreğinde nefesin kaldı...

Kime kızdın da bilmem zor yolu seçtin?
En güzel çağlarına kefen mi biçtin?
Bu kadar mı yorgundun canından geçtin?
Kusursuz güzelliğin resimde kaldı...

Umudun mu tükendi? Gücün mü bitti?
Kurduğun hayaller mi seni terk etti?
Yoksulluk mu bu kadar zoruna gitti?
Soframızda her lokma boğazda kaldı...

Ne kadar da narindi beyaz ellerin
Bir kuğuda var mıydı o zarafetin?
Çok mu sevgisiz kaldın, küstü yüreğin?
Babamın gözlerinde sorular kaldı...

Saçlarımı tarardın evin önünde
Elbiseler dikerdin bana keyifle
Anne gibi sarardın tüm şefkatinle
Sıcacık dokunuşun mazide kaldı...

Erik de küstü artık, vişne de, dut da
Çiçek açmıyor sanki bahçe de yasta
Gözyaşımız kurudu, çöktük biraz da
Büyüdüğün o evde acılar kaldı...
Gezindiğin yollarda anılar kaldı...

Siyah gözlerin meğer hep konuşurmuş
O buruk tebessümün anlamı çokmuş
Bir beşik halkasına infaz kurulmuş
Şubat'ın ayazında gidişin kaldı...

27 Nisan 2008