Şubat Ayazı Şiiri - Zeynel Erol

ŞUBAT AYAZI (ÜŞÜYORUM)
Bir gece ansızın bölündü rüya
Çatladı yeryüzü gündüz olmadı
Hiç bu kadar hayaller düşmedi suya
Hiç bu kadar dünya dümdüz olmadı
Hiç bu kadar sarmış mıydı hüzün dünyayı
Son kez görsün artık gözün dünyayı
Bir ses bir uğultu mahşere yakın
Gündüzüm uyudu gecem uyandı
Arayın uğraşın her yöne bakın
Toprak boğazıma geldi dayandı
Üşüyorum yetişin soğuk buralar
Üstümde yükselir beton duvarlar
Bilmem hangi renktir şimdi gökyüzü
Bilmem arkamızdan artık kim ağlar
Nefesim daraldı soğuk buralar
Dünyadan ses gelmez boğuk buralar
Karanlık kınadı göğün yüzünü
Nasıl atacağım ben bu hüzünü
Gidenler gitti de kalan cesettir
Dünyada artık nefes alan cesettir
Yorganım üşüdü gecem üşüdü
İçimde koca bilmecem üşüdü
Isıttı Allah’a inancım beni
Güneşe çevirdi katran gecemi
Bir umut bekledik şubat ayazında
Kefenler büründük kar beyazında
Şehirler yok oldu yerin yüzünden
Bir bisküvi umuduyla beklerken
Yaş döküldü o babanın gözünden
Ağladıkça depremden ağır hüznüyle
Yürek parçalandı bir tek sözünden
Aç girerken çocukları toprağa
Sineler çatladı o an özünden
İnsanlık üşüdü sıcak evinde
Kayboldu bir anda dünyanın malı
Kimse yiyemedi lokmalarını
Takıldı insanlığın can boğazında
Babalar ağlarken şubat ayazında
Bilmem hangi renktir orda gökyüzü
Burda herkes bir annenin öksüzü
Çaresizlik mi çok umut mu büyük
Zaman öğretecek elbet insana
Ne ara sırtlandık acep ne bu yük
Nedir böyle beşaretin çilesi
Ardında bahar mı saklar ki bana
Anladık ki bu âlem bir hülyalık
Boşunadır bunca çaba dünyalık
Arda kalan dünyada kıldan ince sevdalık
Hayaller kurar iken enkazın içinden
Kuş tüyü yastıklara sarılsın çocukluğum
Sınırsı isteğimi Allah’a aktarayım
Hiçbir şey eksilmez o Rahmanın gücünden
İsteseniz de tutmam bu dünyanın ucundan
Ya alın üstümden karanlıkları
Ya bırakın cennetimle beni baş başa
İmana sarıldık Mevla’dır kerim
İmtihan ağırdır şükür ederim
Cihanda hevesler baki değildir
Beka âlemine göçler başladı
Kafile içinde göçe giderim
Sizi elbet ahrette beklerim
Sevmek gerek bu ölümü inceden
Kurtulmak imkânsız bu düşünceden
Ağlamalı mazideki günahlarına
Duayı bağlamalı eyvahlarına
Ağlama çocuğum yaratandanız
Âlemi düzende var edendeniz
O Hâlık’tır hikmetinden sual olunmaz
Dilerse yer gök oynar yerinden
İsterse bir bebek çıkar derinden
Mevlam bir enkazda yaşatır onu
Ellerin üstünde taşıtır onu
Bir ölüye sarılıp günlerce yatan
Bebeği lütfuyla doyuran Rabbim
Dünyalık hayaller penceresinden
Ahretlik payları ayıran Rabbim
Bu işi anlamak zordur bizlere
Sabredersek cennet vardır bizlere
Gidene şehâdet eyle katından
Bizi de ayırma şefaatinden