Şu İnsanoğlunu Anlayamıyorum

Şu insanoğlunu anlayamıyorum
Bir bakıyorsun her şey güllük gülistanlık
Hayat toz pembe oluyor
Her taraf ışıl ışıl
Sevgiden, sevgiliden geçilmiyor ortalık
Estirdikçe estiriyor
Her şeyin hakimi sanıyor kendini
Havasından yanına yaklaşılmıyor
*
O da ne öyle
Bir anda bir korku
Ortaklıkta bela tütüyor
Yürekleri bir korku sarıyor
Korunmaya muhtaç bir bebek gibi
Herkes birinden medet umuyor
Herkes birbirinden kaçıyor
Dün birbirini sevenler
Bu gün nefretle bakıyor
Gözleriyle göremedikleri
Minicik bir canlı bela olmuştu başlarına başlara bela
Sende de var mı? diye kuşkuları vardı
Oysa bu canlının
Sahibinden hiç korkmuyorlardı ki
Akıllarına bile gelmiyordu kimilerinin
Kimilerinin ise umurlarında değildi
İnandık diyenler mi?
Onlarda siyah beyaz
Bir ilkbahar, bir sonbahar
Ama ya bu gün
Sen bu yarattığından kurtarması için
Sevgiyle değil de
Korkulu gözlerle yalvarıyorlardı
İşleri düşünce böyleler
Bir kurtulsalar şu beladan
Dönecekler eski modlarına
Ta ki yeni bir bela ile buluşana kadar

Kemal'eren/Kemal Berk