Şu İnsana Bak Şiiri - İbrahim Bozkurt

İnsan dünyaya doğar,
Nedenini hiç bilemez!
Kimi kısa kimi uzun,
Ömrünü idame eder.
Gün gelir ömrü biter

Arkasında söz ederle,
Kaderi böyle imiş derler.
Çok kısa yaşadı derler,
Ruhuna Fatiha derler.

Şuracıkta ne var idi,
Biraz daha yaşasaydı.
Çocuklar biraz büyürdü,
Gözü arkada kalmazdı.

Yaşam boyu çok çalıştı,
Servetine servet kattı.
Kadersiz bir insan imiş,
Yaşamak nasip olmadı.
Emekleri boşa gitti,
Genç yaşında göçüp gitti.

Şu insana bakarmısın,
Dünya ya, ağlayarak doğdu.
Az yaşadı çok yaşadı,
Hiç yaşamamış gibi,
Ağlatarak öldü gitti.
Çocukları öksüz kaldı.

Bozkurt bu işe şaştı,
Ölen insanmış meyer.
İnsan hayalmış meyer,
Dünya yalan değilmiş.
Yalan olan insan imiş,
Dünya yerinde sahici