Şu hale bakın Şiiri - Sebahattin Kömürlü

Şu hale bi bakın,
İstismar edilmiş kendi içine sarılmış dünya,
Orada kap karanlık hayat karmaşası,
Silkini verince sanki üzerinden dökülecek gibi
Bütün günahları.

En çok neyin yokluğunu çektim,
Sevginin acıyan tarafını, an be an,
Unutmadım bir dem olsun,
En çok sevginin varlığını.

Hayat hikayeleri dopdolu veya bom boştu,
Bilinmeyen ötelerden duyulmıyan sesten,
Sevgi dolu yüreklerden geliyorduk.

Kimimiz hep kabir taşlarına eğildikçe,
Kimimiz pür bir mavinin gül bahçelerindeydik,
Yorgun gidebildigimiz kadar,
Gül bahçelerine giden yol çok uzundu.

Hayat sevinçli baş başa olduğumuz zaman,
Dünya zaten senin varlığınla güzel.
Yokluğun var ya o acı veren yokluğun,
Kalbimi delik deşik eden.

Gözlerin gözlerime değdiği zaman,
Zehirli bir oktu yüreğime saplanan.
Sevgisizlikten diyesim geliyor insanlara,
Öyle bir anı düşündükçe.

Toplayıp sineme, insanlığımın tabularına,
Her an için sığınmak istediğimde,
Acizane ruhumun derinliğinde,
Önemli bir çağın, yoğunluğu olmalı,
Yaşamak için seviyeli sevgilerin,

Ne güzel çağ atladık diye, sevinenlerde vardı içlerinde,
Bedenime, beynime zehir ettiğim günleri,
Ancak şiirlerimle yaşadım,
Bile bile şeytan eli öpmedim hiç.

Çekemiyenler kınadılar doğrusu,
Hayatıma olsun bir nebze ışık tutmadılar?
Hep karamsar, ruhumun engin çağında,
Yaşam hakkını engellediler,
Devlet millet diye, el ele, birde alay ettiler,
Toprak reformunun üstesinden gelemediler

Ortalarda bir alaca karanlık karmaşası,
Hayyallerin gerçeğinde bile
Ulaşılamayan, sonsuz bir deniz var.
Mümkün değil bu kadar tezahhurat alemine,
Bu gelişmiş ülkelerde dediğimiz kimdi onlar?
Bizim eksiklik yönümüzü nasıl tamamlayacaklar.

Mezalim çıkarlarına gömüldü bütün aydın insanlar.
Doğru çalışan beyinlere hiç bir itirazım yok

AHMET DÜNDAR ATALAY