Şu Gönül Evim Şiiri - Kasım Kobakçı

Şu gönül evimi, sana sunup,
Gidiyorum bu evden,
Ev sahibim ol çünkü artık sen,
İstemem çünkü, ev sahibi olayım ben,
Gönlüne misafir olayım, bana o da yeter.
Ev sahibim olup, baştan ve düşten çıkardın beni,
Özlemlerim senden yana, benden yanar,
Dönmek bana göre değil, dünya dönerken,
Bekleyenin ödülü, beklenenin gelmesidir,
Geldin ama, bana değil bensizliğe,
Dönüşe değmeli, kayda değer her şey,
Bu çekingen geri durmalar, sona ermeli,
Geri durmalar,
Değerli şey değil benimki, dokunaç ve amaç ve bizce,
Amaç olan her şey, kendi değerini içinde taşımalı,
Gönül kapım açıktır sana, çalmadan gir içeri.
*
Geldim, sen sen olma, ben değilim artık.
Yerin, yarının ve yârin yok sevgili,
Gördüğüm yüzü sevdim,
Yazıştığım yüreği sevdim.
Sevmek bana göre değil, ben sevmem, ben ölürüm,
Her sevişte, bir diriliş vardır,
Ölüm acizlere yakışır,
İşte ben aciz, ben meczup, ben mecnun, ben sana çaresiz.
*
Ama bil ki, var burada seni anlayan, hisseden, yüreği açık bir deniz,
Boğulacağın tek şey, bu bedende sevgidir.
Ben sevgiyi bitirdim, ötedeyim, sense öteden beri,
Bakmanın ötesine geçtin, gördün hayatın güzel olduğunu.
Geceler ve sen sensiz olurken, artık ben bensiz değilim senle,
Ölürsem yazıktır, kanmadan sana,
Ölümsüz olmalı aşk,
Ölümsüz değilim, az önce öldüm yüreğimden,
Ölmek insanın yanılgısıdır, her ölüş bir diriliştir.
Hasret ne dünden, ne de öbür gününden.
*
Hesabı tutulamayan günlerden,
Sebebi tutulamayan günlerden,
Çetelesini tutmaktan sıkıldığın, zamanlardan kalma,
Belki ondan,
Şaşırdım ve şekerlendi kalbim, artık şekerim var senden,
Diyetliyim ve niyetliyim sana,
Niyetini bozmadan gel bana.