Su Gibi Şiiri - Huban Asena Özkan

Toprağın sabrında saklı bir dua gibi,
Usulca süzülür damarlarına hayatın
Bir çiçeğin köklerinde birikmiş gözyaşı,
Bir çocuğun ilk gülüşünde serinlik.
Kayalıkları öpen bir nehir misali,
Aşındırır katı gerçekleri, yumuşatır zamanı…

Taştan sızar, göğü yansıtır,
Bazen bir bulutun kalbinde mahpus,
Bazen bir damla şafak, titrek ve narin.
Yanağına düşerse eğer,
Bir hüznün tuzu, bir sevincin şerbeti…
Su, insandan önce var olan sessiz tanık,
İnsandan sonra kalacak olan son sır.

Bir avuç suya sığan mucize,
Ne yazı bilir ne de kışı
Kendini mevsimlere uydurur, akar.
Sıcak bir yudumda ferahlık,
Sessiz bir gölette huzur,
Köpüklerinde saklı binlerce hikâye…
Denizler doğurur, gökyüzüne buğu olur,
Sonra yağmurla toprağa döner
Bir öpücük gibi.

Ve su…
Bir ırmak gibi taşar insanlığın unuttuğu her değerden,
Körpe fideler susuzken, lüks havuzlarda debelenir.
Bir gün çekilirse eğer,
Kalan sadece kuraklık değil,
Küllerimizde yitip giden bir medeniyet,
Kendi kabuğumuza hapsolmuş bir çığlık…

Su, bir aynadır aslında
İçinde yansıyan nehirler, biziz.
Kırılırsa eğer,
Parçalarımızda boğuluruz sessizce…
Çünkü su,
İnsanın unuttuğu ilk dilidir
Ve susuzluk,
Özünü kaybedişin adıdır.