Soldu goncalarım bahar çağında
Geriye mevsimin son güzü kaldı
Ne gül kaldı ne ötüşen bağımda
Yerinde hicrânlı bir mazi kaldı
Mecnun sevdasıyla düşürdü çöle
Leylânın aşkına oldum kul köle
Ölmeden öldürdür beni bu çile
Şu fani ömrümün birazı kaldı
Gözlerimden önce yüreğim ağlar
Beni duymazmısın ey vefasız yar
Söze nefesim yok duygularım var
Sadece kalemin avazı kaldı
Güllerin dalında baykuşlar öter
Hüzün dikenleri bağrıma batar
Ne güneşi doğar ne şafak atar
Canımda şifasız marazı kaldı
Yaramın içinde Eyyubün kurdu
Didemden dökülen vuslatın derdi
Viraneye döndü gönlümün yurdu
Mutlak hakikatin enkazı kaldı
Tuncayım gurbette halim perişan
Hicrân yarasıdır derdimi deşen
Ruhuma eceli gösterdi nişan
Dilimde Rabbimin niyazı kaldı
Kayıt Tarihi : 3.11.2011 22:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi içinde
TÜM YORUMLAR (1)