Şu Duvarın Ardında Çocuk Sesleri

Harap bir şehir var orda
Hala akan saatler taş duvarlar altında
Sislere gömülmüş çocuk sesleri
Solucanları çınlatan yakarışlar.

Ölüm bize ne yakın ne uzak ölüm.
Şahdamar bazen dibinde,
Seneler var bazen önünde
Her an son an gibi belki de.

Nasıl yaşar insan unutmadan ölümü?
Harap bir şehir var orada,
Sonsuz bir umutla ısınıyor içim
Olmayan bir şehri görüyorum rüyalarımda

Sevgilimin anıları sokaklarımda
Anma gücünü benden almayan dostlarım
Bana hayatı öğretenler, hayatı öğrendiklerim
Toprak incitti bir defa, bir daha incitmesin sizi.

Harap bir şehir var orada,
Güneşsiz sabahların ördüğü,
Kırılmış kaldırım taşlarında
Yetim kalmış, büyüyen gölgeler

Demir kokuyor eski duvarlar,
Düşlere bile sızan bir ağıt var,
Rüzgâr, kayıp bir ismi fısıldıyor
Kime söylesem unutmuş çoktan.

Ölüm bize ne yakın ne uzak ölüm,
Bazı yaralar zamanla geçmez,
Bazı şehirler küllerinden doğmaz,
Bazen insan, doğduğu yere sığmaz.

Görüyor musun, sevgilim?
Ellerim hâlâ soğuk,
Şu duvarın ardında çocuk sesleri,
Ama kimse çocuk değil burada.