Su Damlasının Öyküsü Şiiri - İrfan Kayagil

Denizde yüzerken eşimle arkadaşımla
Her biri birbirinden güzel binlerce damla
Bir gün, o sıcak ve parlak güneşle tanıştım
Çekti kendine cazibesiyle buharlaştım.

Tutundum birden, esen rüzgarın yelesine
Ulaştım gökyüzünün mavi penceresine
Karşıladılar beni onlarca, beyaz bulut
Her birinin sinesinde açmış, yeni bir umut.

Vuslata ermiş gibi beni kucakladılar
Üşümeyeyim diye sarıp sarmaladılar
Başladık hep birlikte uzun bir yolculuğa
Mola zamanı dediler erince, doruğa.

Kaldık bir süre heybetli dağın tepesinde
Üşüdüğümü anladım soğuk nefesinde
Bir ağırlık çöktü üstüme, belki de hüzün
Havadan düşünce bir kayaya değdi yüzüm

Donmuştum aniden, bu arkadaşa yapıştım
İlkbahara kadar birlikteyiz, anlamıştım
Sonra binlerce yeni arkadaşlar geldiler
Her rüzgar estiğinde türküler söylediler

Sanki Güneşin ılıklığı bizi kaynaştırdı
İlkbaharın güzel kokusu da oynaştırdı
Gülüp oynayıp şen, yuvarlandık bir tepeden
Davet vardı belli, ovada akan nehirden

Sıla özlemi bizi nehirle buluşturan
Aslında bu dağın heybetiydi yarıştıran
Aktık hızla denize, bazen olduk çağlayan
Yok edilen ormanlar, bize olamaz engel
Biz murada erdikde, toprak oldu ağlayan...

Ankara Ekim 2001