Su bile Şiiri - Seyfi Karaca

Istanbulu köşesinden büküp kenarından kırınca
Yoldan sapınca istanbuuuuul... Istanbul
O ne ayaktırsa öyle taparcasina severiz dip-lüp-lük
Taşa tutanımı ararsın, kütüklüğü kazmayı sökülüp toprak üstünde toprak koymayanımı
Alan satan bir olmuş,
Şeytanmi dersin,
cinmi, cinnetmi,cinayetmi? ?
Yasama hakkı elinden kapıp kaçılan ve tek soluğa bindirilen
Ac gözlü altın gümüş avcılarının ortalıkta kalmış dilberi gibiye
Biraz kıyıda kenarda alkolsüz kalmis şişe
Biraz zügürt sandal, biraz gösteriş kotrası biraz züppece fırıldak
Yat,
Kat,
kandilli kaplumbağa ve sosyetikten devri lale
En damardan zehirlenmiş sefilce hayatın,kahreden cürümüşlügü sıyırır
Batarak biten gürültü kalabalıkların göğsü yere göğe kapalı
Ne Ihlamur, ne dut, ne tarçın.... artık eski tatları andırır
Doğduğuna, doğacağına bin pişman
Denizden kir kaçagı acısıyla su fışkırır iniiiim inim inleyerek
Ve insanları hala oluklarca birbiri üstüne yıkılıp zıkkımı boylayan girdabın
Ne ayak intihari böyle, sürgüne süprülen süprülene
Bu ne şinanay böyle; Pis- pisikozca sevmekse,
Nerden gelir, nasıl belirir, kim vurduya gide gide
Kendi sokaklarında günden güne kaybolan istanbul,
Bu ne cızırtı cazurtu
Güya,
Timsali cennet gibilerden istanbul....
Ki, havadan, civadan, cınarcık çamlıcalık, fındık fıstıktan sonra
Su bile dünyasını şaşırır tek sebebine buralara kadar ömrümüz saydığımıza
Yaşamak sevdasına dogdugumuz iflahı istanbulcalarla kesik
Bu ne eyvah dünya....dünya..gidecek yeri,
tutunacak dalı, oturacak bucağı kalmayınca su bile
Köpürür..
Çıldırır.....
Ölmüşte aglayanı yoğa
su bile….

Seyfi Karaca……………..Ekim / 09