Şu Ay Ne Güzel Aydı Şiiri - Bilge Rabia

Bir ruh vardı hayata doğan...
Yaşama gözlerini açan tüm ruhlar gibi,
Bedenli bir ruh...
Her an,yaşanan her dakika,
Biraz daha çoğaltırdı sonsuz sevinçlerini...
Öğrenmek ve bilmek için kullanırdı beynini...
Başardı da...
Bir Allah bilirdi sinesine gizlediği bütün izlenimleri...
Hedeflerine erişti,erişecekti
Birer birer...
Ereği olduğunu bile bilmediği hedeflerine...
Meleklerle yarışmak isterdi zaman zaman...
Hissederdi şeytanı tüm ruhuyla o zaman...
Ne dualar ederdi biraz nasip uğruna,
Şu hayatın ilminden biraz nasip uğruna...
Bu uğurda dinlerdi yaşayanların yaşadıklarını...
Dinlerdi de;
Bir anlam veremezdi tüm bu yaşananlara...
Ama bu neden böyle...?
Suâl etti Rab'bine...
Rabbi suâli duydu
Cevabı ise şuydu:
'Vardır elbet hikmetim...'
Ömrünü her ânıyla bu hikmete adardı
Kendisine kalsaydı...
Ama yollar başkaydı...
Bilinmezin yolları,açmıştı kollarını...
Seçmeye şansı yoktu
Çünkü gözlük verildi...
Akıttı göz yaşlarını,bunu takmazdan önce;
Bu yaşlarla birlikte
Tüm ruhuyla bir şiir...
Bakalım hayat neydi;
Ve bulmaya azmetti...
Bu azim bitirirdi belki koca bir ömrü
Ama iş bitti dendi...
Bir tek ay bile yetti...
Yetti,
Ve anladı ki
Vardır her şeyde hayır...
'Affet Allah'ım' dedi; çıkarttı gözlükleri...
Bu gözlükler fazlaydı...
Gururunu kırdığı bir anda bile yaşam,
Ebedî hayatını bu yaşama borçluydu...
Hissetmediklerini işte böyle hissetti...
Artık; soluk bir gölge
Değildi hiç bir sözcük...
Ruhu onlarda gizli
Bir ümit, bir rûyaydı...
Yaşlarıyla ıslanan
'Şu ay ne güzel aydı...! '
1995