İstanbul Bir Dünya Şiiri - Bilge Rabia

İstanbul...!
Mavi bir kubbe yarattın kalbimde
Temeli sağlam...
Her yaşantı boş başka yerinde Türkiye'm
Yaban...

Ah İstanbul...!
Söyleyemem yeşillikler diyarı olduğunu
Ama bilirim ki sen hep masumdun...
Bilirim, insanoğludur seni bu hale getiren
Bense suskundum
Her an
Akıllanacaklarını umdum...
Peki ne oldu,ne kaldı geriye?
Şuncacık ağaç...
Bari bunlar duradursun
Öz sahibinde...

Canım İstanbul...!
Bilmiyorum seni neden
Böylesine çok sevdim...
Sende doğdum diye mi?
Belki...
Ama bu da değil benim hissettiğim...
Sen,
Sen,başlıbaşına bir dünyasın...
Bunu bilen bir tek ben miyim?

Küçücük penceremden seyrederken denizi
Haykırmak istiyorum
Dünya durdukça bitmez ezgisi:
'Ben İstanbul'umu özlüyorum...'

Mavi semâya daldı gözlerim
Bu enginlik gönlüme huzur veriyor...
İstanbul'u dinliyormuş zamanında bir adam
Nerde şimdi...! Ben her an
Sessizliği beklerim

Ey insanlar! İstanbul boynu bükük dururken
Bir rüya görüyorum,dilerim hayır olsun
Nurdan bir el uzanıyor İstanbul'un içine...
Doğamız diriliyor,
İnşallah gerçek olsun...
1994