Sonbahara gerek yok,
Erken döküyorum yaprağımı.
Nasılsa yoksun,
Rüzgar çıplakken de sarabilir dallarımı.
Uzun yalnızlıklara saldım kökümü,
Suyum sensin,
Kökümle arza kadar sürdüm izini,
Sana vardım, kavruldum.
Su toprağa düştü,
Gamzeye, sineye, köke
Silip götürdü, hüznü su.
Tertemiz çıkıyoruz beyaz güne.
Siliverdi rahminden geleceği,
İçine sızarak doldurdu tohumu,
Mevsimine ad oldu su.
Bir nefesle serinleyen
Elimin damarından,
Akmıştı nem.
Su toprağa düşmüştü,
Sudan doğmuştum,
Dökülecekti mezarıma su.
Sonbahara gerek yok,
Zaten gidişin bir hazan,
Nasılsa yoktun, kavruldum,
Benim ilk pirim su,
Su gibi aziz izin.
Kayıt Tarihi : 9.3.2019 14:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!