Sözün Yalnızlığıdır Sevgi/ Garib Çoban

Sözün Yalnızlığıdır Sevgi - Garib Çoban

Aşık Mevlâʼsından, yalnızca Mevlâʼsını ister.
Ey gönül, Rabbini ilah edinmek yerine dünyalık putlarına inanıp sahte cennetlerinde yaşayan insanlardan uzak dur.
Ve sen yine de en güzel sözü sözle.
Sende var olanları varlığın sanma!.
Kendisi var olmak için b/aşka, v/ar’lık'a muhtaç olanın ne varlığı olur?..
Göklerde ve yerde olanlar hep O'nundur. Rûm-26
Ey gönül, seven benim, sevdiğim de ben, kimdir o deme, benim ben.

Eşlerin birbiriyle kaynaşması için, aralarından bir mevedded’e ihtiyacı var.
Yani ilahi bir sevgiye!..
O yoksa, eşler ne yapsa nafile!..
Kaynaşasınız diye size kendi türünüzden eşler yaratıp aranıza sevgi ve şefkat duyguları yerleştirmesi de O’nun kanıtlarındandır. Rûm-21
Ey gönül, seven benim, sevdiğim de ben, kimdir o deme, benim ben.

Bir ağacın dalı kuruduğu vakit kök onu telafi eder.
Ve ağaç yeniden dallanır.
Bildiğimiz hiçbir şey,
Bilinmesi gerekenden ibaret değil!..
Onlar dünya hayatının sadece görünen yüzünü kısmen bilirler;
Ahiret hakkında ise tamamen gaflet içindedirler. Rum-7
Ve eğer kök çürüyüp bozulmuş olursa, ağacın tamamı helâk olur!..
Öyle bir ben ki, başdan başa sen.
Ey gönül, seven benim, sevdiğim de ben, kimdir o deme, benim ben.

Ben, ben diye yazdımsa da sensin yine ol ben.
Hiçden ne çıkar, hem bana benlik yine senden.
Bazen bir şehir, bir müzik, bir şiir, belki bir kadın veya bir adam. İnsan, sevdiğini yurt edinir.
Bedeni başka yerlerde olsa da gönlü her daim oradadır.
Bendesin sen, bendeyim ben kapına.
Ey gönül, seven benim, sevdiğim de ben, kimdir o deme, benim ben.

Bendeyim ben, nice ki sen bendesin.
Ol mâhîler ki deryâ içredir deryâyı bilmezler.
Bilirim ben beni sevecek yüz yok bende.
Bu cihân sarayı nakışlarla, süslerle müzeyyen bir hânedir.
Ama üzerindeki kitâbelerde her şey fanidir yazmaktadır.
Ey gönül, seven benim, sevdiğim de ben, kimdir o deme, benim ben.

Sen bendeni sev de nâil-i ihsân olayım.
Ben, bende değil, sende de hem sen hem benime merhemiz.
Ben hem beninim, hem de senin, sen de benim.
Bir öyle garib hâle bugün geldim ki.
Sen ben misin, bilmiyorum, ben mi senim gönlüm hep seni arıyor neredesin sen?..
Ey gönül, seven benim, sevdiğim de ben, kimdir o deme, benim ben.

Her şeye rağmen, kendine bir dünya kurmak mümkün.
Türlü keşmekeşin ortasında, huzura iltica mümkün.
Çünkü şiirler bu sebepten yazıldı.
Müzik, çiçekler, ılık pınarlar ve gökyüzü bu yüzden yaratıldı.
Başka bir dünya mümkün; sevmek ve sevilmek bu yüzden var.
Ey gönül, seven benim, sevdiğim de ben, kimdir o deme, benim ben.

Gülerek geldi güle, gülleri güldürdü o gül.
Gül, güler miydi güle, gülmese gülzâre, o gül.
Ol mürüvvet bahçesinin gülüdür.
Hem fazîlet bâğının bülbülüdür.
Terlerse güller olurdu her teri.
Hoş dürerlerdi terinden gülleri.
Ey gönül, seven benim, sevdiğim de ben, kimdir o deme, benim ben.

Bir gül dedi bülbül güle, gül gülmedi gitti.
Gül bülbüle, bülbül güle yâr olmadı gitti.
Cânân bağının güllerine bülbül olaydım.
Sabâ-yı seher salladığı sünbül olaydım.
Gönlü bir mescit edinenler için, tertemiz olanlardır göçenler, hiçtir O.
Ey gönül, seven benim, sevdiğim de ben, kimdir o deme, benim ben.

Bir dünya malı elinden gittiyse, üzülme buna, hiçtir O.
Hepsini görmezden geliyorum.
Çünkü tek istediğim sensin, huzur ve güven için, hiçtir O.
Ve bir dünya malı geçtiyse eline, sevinme buna, hiçtir O.
Önünden geçer acılar ve zevkler
Geç dünyanın önünden, hiçtir O.
Allah câhili sevmez, ama sevdiğini de câhil bırakmaz.
Ey gönül, seven benim, sevdiğim de ben, kimdir o deme, benim ben.

İnsanları sevemiyoruz!..
Çünkü kendimizi sevemiyoruz.
Kendimizi sevemiyoruz!..
Sonuç: Öleceğim, öleceksin, ölecek, öleceğiz, öleceksiniz, ölecekler!..
Her can ölümü tadacaktır. Sonunda bize döndürüleceksiniz.
Ankebût-57
Çünkü niçin yaşadığımızı bilmiyoruz.
Ey gönül, seven benim, sevdiğim de ben, kimdir o deme, benim ben.
(Y.ed - Sesler Albümü)