Sözün Özü Şiiri - Kasım Kobakçı

Bayırda biter yarpuz,
Tadı yok sanki karpuz,
Kuruyasıca huyun,
Suratın aynı nevruz.
*
Damın üstü loğ taşı,
Dökülür gözüm yaşı,
Rahmetli dedem derdi,
Pişmedi hamur aşı.
*
Gömleği var alaca,
Boyu posu kısaca,
Yiğit sanır özünü,
Sanki beyim, ağaca.
*
Marangoz keser sapı,
Eğri büğrü şu kapı,
Keyfim yerine gelir,
Düzgün olsa şu yapı.
*
Tarlaya saçtım darı,
Musallat oldu arı,
Duru pınar kurudu,
İçtik bulanık sarı.
*
Harman yeri inişin,
Pek yamandır gidişin,
Lafın dibine vurdun,
Bitmedi daha işin.
*
Giymiş yünlü bir yelek,
Kaderi örmüş felek,
Yaya kalmasın diye,
Eşşeğe vurdu değnek.
*
Gözler gümüşlü semer,
Belinde paslı kemer,
Erkek kadın demez de,
Dolanır teker teker.
*
Omzunda kara heybe,
Dilinde yoktur tövbe,
Bilmedin mi ablası,
Çolak damat bir bey be.
*
Ne dersin gız Hatice,
Düşünürsün her gece,
Buna da şükür eyle,
Çözülmez bu bilmece.
*
Sivaslı deli Zeynep,
Kocasını yunar hep,
Malı mülkü yığılı,
Evinde sönmüş salep.
*
Güneş aştı tepeden,
Haber geldi ebeden,
Doymam sanıyor gari,
Sofrayı kurmuş deden.
*
Ahırda kuzu meler,
Çuvalı fare deler,
Şu uşağın haline,
Kargalar bile güler.
*
Giymiş lastik çarıklar,
Yüzünde var yarıklar,
Çamur olmuş paçalar,
Sökük hep o kılıklar.
*
Tandır evi dumanlı,
Başı gözü samanlı,
Büyümedin gitti be,
Hali pek bir yamanlı.
*
Cebinde delik para,
Yüreğinde var yara,
Anası kurban olsun,
Düşmüş bahtı karara.
*
Köyün delisi Veli,
Sanki poyrazın yeli,
Çocukluk tuttu gene,
Durmaz oynar o eli.
*
Bulgur serdim güneşe,
Odun attım ateşe,
Şımarık büyüdü bu,
Muhtaç oldu kardeşe.
*
Yayıkta ayran çalkar,
Gözleri şaşı bakar,
Ergenlik derdi buna,
Başına güller takar.
*
Sözün özü bu gardaş,
Dökülür o göze yaş,
Adam olur mu sandın,
Bağrına hiç basma taş.