Sözler Sustu Kalem Dindi

Ben onun sakallarını sevemedim avuç içlerimle,
O benim yüreğimi sevemedi yüreğiyle.
Bende onu sevecek yürek vardı da,
Onda beni sevecek cesaret yoktu.

Ben arkama saklasam da bebeklerimi,
O hep kafama fırlattı misketlerini.
Benim çocukluğum ağlarken yastık yorgan altında,
O hep güldü başka kollarda, başka yollarda.

Yazan yanlış yazmıştı kaderimi,
Çizen ise baştan savmıştı.
Ne kalem sağlamdı, ne de mürekkep,
Yarattıkları, yalnızlık defteriydi hep.

Ben dizlerimde yara kabukları taşırken,
Onda yalnızca kaçış planları vardı.
Birlikte düşeceğimiz bir yer yoktu;
Biri uçurumun başıydı, biri kuyunun dibi.

Ben geceyi sarıp sarmaladım yıldızlarla,
O, sabahları terk etti karanlık odalarda.
Benim gözyaşlarım suya yazılmış,
Onun kahkahası taşa kazılmış.

Sonu böyle mi olacaktı?
Bir masal yerine ağıt mı kalacaktı?
Ben rüyalarımı döktüm kâğıtlara,
O, hikâyelerimizi susturdu dudağında.

Helali haramı bilmeyen o yüreğine,
"Haram olsun," demek geldi içimden.
Ama sustum...
Sustum, çünkü sessizliğim haykırıştan daha ağırdı.

Şimdi suçu kimde arayayım?
Ellerinde mi,gözlerinde mi,
Yoksa hiç ısınmayan o yüreğinde mi?
Benim gözyaşlarımı bile acizlik sanan sen,
Gidişinin ayak izlerini yıkadığımı nasıl anlatayım?

Sözler sustu, kalem dindi,
Ama içimde bir yangın, hâlâ dinmedi.
Hakkını helal et deseler,
O da eksik kalsın derdim…
Ama yine de sustum.
Avaz avaz konuşan nefretime inat,
Sustum.
03.12.2024 14:41