Sözler Asılı Kalıyor Celladın Dar Ağacında

Gülüşümü alıp götürdü,gözyaşlarını bıraktı yüreğime.
Hıçkırıp duruyor,ruhumu gasp ediyor keder.
Yorgan görmüyor beden,mesut beni benden eden.
Gün doğarken yanına,ay batıyor karanlığıma.
Sözler asılı kalıyor,celladın dar ağacında baş aşağıya.

Hayallerimi gömdü makbere,mezartaşı bilinmez kabre.
Duygularım yetim kaldı,öksüzüm elem gelende.
Başımı okşama kendim,acıyı feryadımla yendim.
İlerliyorum kalabalık düşüncelerde gelen gidenler gölge.
Sözler asılı kalıyor,celladın dar ağacında baş aşağıya.

İçimi boşalttı elleriyle,bir ses geliyor kulaklarıma.
Sızlama içim,kaftanımın canını aldı artık ben bir hiçim.
Ecelini mi veriyor,sevdalı geçmiş;çaresiz geleceğin elinde?
Parcalan bedenim,daral ruhum nasıl geldin bu hale?
Sözler asılı kalıyor,celladın dar ağacında baş aşağıya.

Bir hakikatsize sundu bana ait olanı,kendisi evindarken!
Oturup izledi, hakaretler resm edilirken...
Bacayı kapattı, ben dumanıyla boğuşurken.
Kol kola gezdi,diz dize oturdu ben ağlarken.
Sözler asılı kalıyor,celladın dar ağacında baş aşağıya.

Edremit.