Ağlıyordu Şiiri - Saliha Öcal

Camı çisilleyerek ağlıyordu yağmur.
Çukurlarını düzeltiyordu kara çamur.
Bulutlar çökmüştü zemine mahrur.
Pınarlarından dökülüyordu damlayan zincir.
Gökyüzünde kasvet esiyordu bir bir...

Veda faslı yaşanmadı,döndü sırtını.
Sözcüksüz duvara dayadı bağrını.
Ağlıyordu bir daha görmeyecek son bakışı.
Ayakları basamadı basamağa,koptu bağı.
Bağırmıyordu,telleri kopmuş sessiz feryadı.

Çırpındı durdu susuz,derin göllerde.
Bedenini vurdu sertçe kurumuş zemine.
Heyhat dedi,bir zamanlar su vardı gölde.
Dayandı ağaca,güneş geçti kafasına.
Vaktinde yapraklar vardı ağaçlarda.

Bir daha Sen olmayacaksın ömrümde.
Ne olur koparma bağını benle,iyleşinceye.
Yok artık ilaç,bu saatten sonra çaresizliğime.
Göçersem gömme mezara,göm içine.
Tüm organlarım ağlıyor istemsizce.

Edremit /Van.