Ne zaman yanlız kalsan, hemen arardın beni
Buluşurduk seninle, yine çay bahçesinde
Seni görünce kalbim, yerinde duramazdı
Sen oralı olmazdın, başlardın muhabbete
Havadan sudan derken, sevgi en son duraktı
Dalardın aşklarına, sözler bir bir akardı
Dinledikce kanayan, sevdam vardı yanında
Bilmezdin, anlamazdın, içim sessiz ağlardı
Gene yanlızım derdin, üzülürdün kendince
Oysa karşındaki kalp, mahkumdu gecelerce
Yıldızları kayıptı, zamanın eteğinde
Kaybetmeyi öğrettin, düşler sabahsız kaldı
Sahte gülüşlerimi, sunardım hemen sana
Yalancı mutluluklar, salardım etrafına
Yaralarım vardı benim, derindi, acıtırdı
Sen gıpta ederdin, kırıktı kanadım oysa
Gerçekleri söylesem, giderdin biliyorum
Kaybedemezdim asla, söyleyemedim sustum
Kendi gidişimi izledim senin gözlerinde
Ve her bakışında ben, biraz daha kayboldum
Her yeşeren umutta, boğuldum biraz daha
Senden uzaklaştıkça, kar yağdı baharıma
Ben sevgide fidandım, kurudum sende ama
Dökülmeyi öğrettin, sözler anlamsız kaldı
Sen hep güle aşıktın, bülbül hiç olamadın
Papatyan olurdum ben, hiç yaprak bırakmadın
Bastığın yerlere, bir kez dönüp baksaydın
Ve ben hala yaşardım, sen sevensiz kalmazdın
Kayıt Tarihi : 9.5.2010 23:35:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!