Söz Yordu Beni Şiiri - Ozan Lütfü Yıldırım

Diyar diyar gezdim canımın içi
Kesildi yollarım iz yordu beni
Gam yüküm sırtımda eyledim göçü
Kesildi dallarım güz yordu beni

Gönülün çektiği gam ile keder
Geçse gülün vakti kaç para eder
Gelen elbet bir gün göç edip gider
Kesildi kollarım çöz yordu beni

Yaslı yüreğimi yara bağladı
Dağ üstüne dağı çekip dağladı
Beni duyan gören bana ağladı
Kesildi sellerim göz yordu beni

Göz yaşımdan artık dereler taşar
Bu yürek kederle hüzünle yaşar
Bahtıma ayrılık hasretlik düşer
Kesildi dillerim söz yordu beni

Esmez oldu esen seher yelleri
Terk edeli yıllar oldu elleri
Mecnun gibi mesken tuttum çölleri
Kesildi yellerim köz yordu beni

Boş boşuna böyle gençliğim çürür
Kör olmayan gözler elbette görür
Gam gasabet almış başını yürür
Kesildi ellerim tez yordu beni

Yıldırımım viran kaldı ellerim
Kurudu göz yaşım akan sellerim
Düzen tutmaz sazım bozuk tellerim
Kesildi tellerim saz yordu beni

ESARET;
SADECE DÖRT DUVAR ARASI DEĞİL,
GÖNÜLLERİN VE YÜREKLERİN SUSTUĞU HER YERDİR..