Söz Özü Yolculuğu. Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Çocukluk kook, psikolojimizin zemini. Mutlu çocukluk psikolojimize sağlam bir zemin iken, mutsuz çocukluk ise psikolojimize çürük bir zemin.
Olaylar karşısındaki mücadelemiz de bu duruma göre şekil alıyor...

Beni güçlü tutan: birinci sıradaki Allah sevgisi, ikinci sıradaki ise mutlu çocukluğum...
/
Kalbini güzelleştirmek kadar güzel bir sanat yok...

Ve bu konuda kendini hep öğrenci bilmek, nefis taşıdığımız için. Ben iyi biriyim değil de, ben iyi biri olmalıyım şeklinde yol alarak...
/
Gündüz hikaye, gece ansiklopedi...
/
Bilmem kaç kişiyi vurdum kalemimle, hiç biri de ölmediler... Kalemden ve kelamdan başka şeyle ne işimiz olur bizim... En çok da derdimiz kendimizle. Kendini ve dünyayı irdeleyip düşünmek lazım. Yoksa insan olmanın manasından yoksun kalıyoruz...
/
Kadın rüzgar çiçeği
Kendinin göz bebeği...
/
Yüreği şiir olanın şiirle işi olur kimseyle değil...
/
Kalbimi zor tutuyorum
Şiire bulanacak gece
Sökülecek örgü örgü kelimeler
Bir ip yığını zamanlar
O şehrin yerini değiştirecek
Bir yer arıyorum patiskada
Evirip çevirerek düşüncelerimi
Kalemimin adımına
Adımım denk düşecek...
/
Kanun dışında, bırakın da insanları Allah yargılasın!.. Dua et, doğruya yönelmesini dile ve bir de kendini kusursuz ilan etme!.. Yanlış yanlıştır evet, bu sonuna kadar kabulümüz. Fakat, biz yargılama lüksüne sahip değiliz. Kınadığını yaşamak diye bir durum var unutma!..
/
Kalbidir insanın kanatları
Ruhen yol almaya...

Ruhen yol almayan, dünyayı yükleniyor sırtına.
Dünyanın taşınmazlığı var oysa!..
/
İnsanları azalttıkça huzur çoğalttım...
/
Bazı hasretlerin vuslata iftarı ahirette..

Sela hem ayrılık hem kavuşmadır...
/
Rüyalar kavuşması en hüzünlü vuslat...
/
Kırgınlık da yükmüş insana, taşımıyorum artık...
/
Dostluk kavramı bittikçe, insanlar kendi içine birikir oldu...
/
Hayal kırıklığı da bir yıkımdır insana...
/
Kibir inşa ediyor elleriniz, alna!..
İnsan kalbinin güzelliği kadar yüce gönüllüdür!..
/
Etrafınız ne kadar kalabalıklaşırsa, huzur alanınız da o kadar daralır...
/
Arada ağır aksıyoruz
Kırılan umudumuzdan...
/
Ağzı bozuktan doğru üslup beklenmez!..

Tartışmanın da, zıtlaşmanın da bir adabı var.
Sırf öfkenizi beslemek ve hıncınızı çıkarmak için karşınızdakine olumsuz yönde sıfatlar yüklemek, söylediklerini çarpıtmak kul hakkıdır.

Tartıştığın insanın bir kalitesi olmalı ki doğru sonuca varabilesin.

Karşımdakinin canını yakmaya her yol mübahtır dersen, asıl kötülüğü kendine yapmış olursun.

İnsan önce kendine karşı karakterli olmalı, dürüst olmalı.

Kendine iyi bir insan olmakla başlar insan olmak.

İnsan olmak için de kendini ince eleğe vurmak lazım; bak nasıl da hoşnut olmayacağın yönlerin çıkacak ortaya.

Arınarak güzelleşir insan; dilinde, kalbinde, gönlünde...

Gönül yıkmak kolay, yapmak zor!..
/
Ben yaralarımı güllerle yamıyorum iplik iplik gözyaşımla...
/
Dilini bıçak eyleme
Yaraladığın insanlığın olur!..
/
Asi kalbimle şiir şiir geçiniyorum...
/
Savrulacaksam duaya savrulayım....
/
Mutluluk elçisi bahar
/
Hiç olan dünyaya hiç olmak gerek!..
Hiçlik makamı mana makamı...
/
Her yerde ve her şeyde bir çürümüşlük var insandan...
/
Bu kayıp çağa benliğini yitirme!..
/
Kalp bağı kopmuşsa, kan bağının dahi bir önemi kalmıyor...
/
Gündüz yarım, gece birkaç gün...
/
İnsanın makamı iyiliğiyle ölçülü; gerisi dünyalık hikaye!..
/
İnsanların dilinden küfür akıyor! Yağmur yağsa!..

Değerlerimizi yitirdiğimizde biz kendimizi kaybettik!..
/
Nahif ruhlara gam kaba saba insanlar...
/
İnsan toparlanmaya başlamışsa içinde
Hele ki duygular valize girmişse
Yüreğin terkindeki göçü kimse durduramaz...
/
İç yolculuğun neyse dışına o taşar...
/
İnsan öğrenci; bazı şeyleri canı acıya acıya öğreniyor...
/
Aşktan döndüğümde benden eser yoktu
Şimdi seni tanıyorum
Gözyaşıyla çıkarken
Kordan beni bulmaya alışıyorum...

Kor beni tanımak kalbime şans...
/
Şiirler hurdacı
Kırık dökük kalbimize...

Hazineler kırık dökük kalplerde...
/
Şiirden bir yurt inşa ettim kalbime...
/
Dua sonsuz hak...
/
Kalbimin kırları şiire boyanıyor söz aydınlığında...
/
Hüznün arefesi
Sensizliğin ayak sesleri
Can parçam
Kalbim bulutlara dağıldı...
/
Erdem kalbin asaleti
Soydan değil huydan gelir...
/
Kalben olmak güneşe yol çizmek...
/
İnsan lisan! Lisanından bihaber insan!..
/
Kendimle yarıştayım ışığa...
/
Dışarıda değil içinde ara kendini...
/
Kendini ara ruhuna bulmaya...
/
Bekleyen su kokar! İç aleminde de bir yolcusun! Dünyaya aldanıp durma! Canın çıkana kadar yürü olmaya ey gönül!..
/
Her şeyden önce kendini öğren, güzelliğe!..
/
Kendini kalbine aldığında arınabiliyor musun? Mesele tam da burada başlıyor...
/
Kıymet hak etmeyenden göçer...
/
Dünyaya köle olanda kanat ne arar...
/
Sırada durulmaz!.. Sıra dışı olunur!..
/
Ne kıymetli çürük duvarlarımız var!.. Kendini yıkmadan yenilenemezsin!..
/
Kalbim göğe ersin!..
/
Kalbin acıyorsa işleniyordur...
/
Ruhu yansıtan şiir kalbe armağan....
/
Yüzümüzdeki iki göz odanın misafiriydik
Bir hoşça kal borcumuz
Bir güle güle alacağımız vardı
Alacaklı gibi birbirimizin yakasına yapıştık
Yalan dünyanın yalanlarını paylaşamadık
Cennetlik sevmeyi kıymetsizleştirdik
Günden güne nasıl da sahteleşmekteyiz
Karakterimize, kelimelerden maskeler örmekteyiz
Duvarın önündeki beyaz, arkasındaki siyah
Biz ne ara bu kadar günaha, sevaba hissizleştik!..
/
İnsan bozulmaya başlamışsa, çürümeye de başlamıştır...
/
Kimi şiir ruhun mektubudur kalbe...
/
Yüreğin ya ettir ya cevherdir...
/
Gece, yüreğini şiire tutmuşsa
Uykuya bırakmak bilmiyor...
/
Mücadele etmek her şeydir ulaşmaya; dürüstçe...
/
Kimi şiir yaraya yazılmış merhem...
/
Kalbinizi Allah bilsin yeter! gerisi insana hikaye...
/
İnsan sanıldığı haliyle değil, tanındığı haliyle akılda kalır...
/
Kalbimi çekip aldığım yer küle dönsün
Güllerime iyi bakarım ben...
/
Şiir başkaldırışımdır! Gözümü kırpmadan kalemin tetiğini çektim, çekerim...
/
Ruhuma incinmişliğimden bahsediyorum....
/