Söz Kesiği Şiiri - Fulya Aras Koca

Ah be yüreciğim!
Şimdi nassıl teselli ederim seni?
Silmek lazım gerekirken içe akan seli…
El ermez.
Yer değil mi ki söz kesiği.

Bilirsin
yoktur dilin kemiği.
Dudaktan düşmeden evvel
süzmeyince yürekten fikri
öyle şeyler söylendi ki
darası çıkınca köz oldu
maksadı aşan sözler
tuttu bizi savurdu.

Say ki üflenen surdu.
Kıyamı tufan oldu.
Ardı sıra yaşananlar,
bizi birbirimizden ayırdı.

Hesabı edilmedi.
“nice olur ahvalimiz” denmedi.

Duvağımı elleriyle açanlar unuttu.

Göz gözü görmez
can sevenini bilmez misali edilince tüm o sevgiden münferit sözler,
acısı sıva tuttu,
her bir yaşı aldı üst üste koydu.
Şimdi onlar
duvar olup aramızda durdu.

“Yaşamın özü sevgidir!” dedim.

inancın sivri yelesinde
süngü düşürmeden
yen içi ettim edilen tüm sözleri

“Sevgi kıymet bilmektir!” dedim,
gözün yaşı sildim, başı ön ettim.

Düşülecek hali bilemedim.

Şimdi…
Can cidarında kan çekilmiş.
Mezar başı kendi selvim dikilmiş.
Ah ahhh
gece tövbeler düşmüş ne fayda?
Ertesi,
aynı minvalden gidilmiş.
Afla,
pişmanlıklar bine bin bin beş yüz edilmiş.

Nihayeti bilmeye ne hacet?

Hakikati sanki kim tersine döndürebilmiş?

Hayrı yoktur gayri bu gidişin.
İnadına can deyişin.

Hani
herkesten çok suçlusuyum ya olan bitenin..

Af dilemek sana değil, bana düştü yüreciğim.

Sorarım kendime şimdi

Nedendir bu başa dönmelerim?