Söz dediğin Şiiri - Murat Ülkü

Söz dediğin bir cevher, lisan içinde saklı,
Tartısı var kelâmın, sanma her denen haklı.
Menzili bulmalı ses, heceler dizilince,
Mısra duru olmalı, mânası süzülince.

Kırık dökük seslerle, şiir kurulmaz usta,
Gönül mânayı bekler, kalem dururken yasta.
Sırça köşkler içinde, devrik cümle kuranlar,
Kıyasta boğulurken, hakikati unutanlar.

Uyak dediğin zincir, duyguyu bağlar geçer,
Ruhu yoksa bir sözün, rüzgârla ağlar geçer.
Övünmekle tükenmez, kâğıda düşen yaşlar,
Mânasız çağlayan söz, boşluğa çağlar geçer.

Şımarık bir edâ ile kelâm edilmez öyle,
Derdin varsa insanın, gel de mertçe söyle.
Yazacaksan ey şair, izin kalsın tarihte,
Kalbi mest etmeli söz, parlasın her teyitte.

Laf kalabalığıyla, deryalar aşılmaz hiç,
Gönül kapısı varken, dışarda kalınmaz hiç.
Süslü lafın altında, yatar koca bir boşluk,
Özü çürük ağacın, gölgesi bulunmaz hiç.

Mürekkep mi tükendi, yoksa akıl mı firar?
Mânasız her bir mısra, kendi ruhuna zarar.
Şair dediğin adam, bir hakikat bekçisi,
Her heceyle aralar, hayra bin bir kapısı.

Nice kalem erbabı, süslü lafa tutulur,
Kendi kuyusuna düşer, sanma ki kurtulur.
Kibirle yükselen ses, çabucak alçalırmış,
Mânası yoksa sözün, zaman onu yutarmış.

Zamanın eleğinden, geçer her bir asil söz,
Boş olanlar dökülür, kaybolur ne iz ne öz.
Gerçek şiir bakidir, nesilden nesle miras,
Yüreklere fer verir, ruhlara en saf kıyas.

Şimdi dinle ey şair, bu hakikat sözünü,
Kaleminle yansıt hep, vicdanını, özünü.
Mânayı her heceye, duyguyla harmanla git,
Yoksa bir hiç olursun, sözünü ziyan et git.

Ne fayda ki övünmek, yalan dolan süslerle,
Hakikat perdesi hiç, örtülmez bu seslerle.
Sanat denen bir ayna, yansıtır gerçekleri,
Yüreğin doğru söyler, boş ver tüm çiçekleri.

Lafı uzatmak değil, özü bulmaktır hüner,
Mânasız yanan kandil, bir rüzgârla tez söner.
Kâğıda can veren ruh, hikmet dolu bir sestir,
Sözü tartmayan şair, nefesine kafestir.

Kalemini kılıç yap, cehaleti böl de git,
Yüreğinden geçeni, hakikatle ör de git.
Söz gümüşse sükût alt, lâkin şiir cevherdir,
Dünyaya bir mühür vur, mânayı ver de git.

Gidilecek yol uzun, menzil ise tek hece,
Mânasız her bir cümle, ruhumuza bir gece.
Uyan ey Murat uyan, şiirin hakkını ver,
Anlamın sultanı ol, himmetini göğe ser.