Söz bana yeter Şiiri - Osman Onuktav

S/ÖZ BANA YETER
Şu gönlüm de biten narin çiçeksin
Dökülse yaprağın öz bana yeter
Hayallere iten sen tek gerçeksin
Her daim verdiğin söz bana yeter

Apayrı beden de biriçik eşsin
Kur ocağı sevgim kaynayıp pişsin
Aşkınla kalbime, düşen ateşin
Tutuşup yaktığın köz bana yeter

Alımlı tavrınla çalımlar katsan
O yay kaşlarını gerip de atsan
Kirpiğin ok yapıp kalbime batsan
Bakarken kırptığın göz bana yeter

Küçücük dünyama inmiş meleksin
Fallar da tuttuğum sanki dileksin
Düşerken dalından kokan çileksin
Elimde renk kalmış iz bana yeter

Çağlayan pınarım su da sesimsin
Yaşama kaynağım hep nefesimsin
Kışı, baharı, yaz, say dört mevsimsin
İçim de sen olan güz bana yeter

Güneşi istemem doğmasın varsın,
Gece dolunayı bulutlar sarsın
Dünyamın ışığı sen bana yarsın
Zühre yıldızını çiz bana yeter

Cansız Kafkasi’ye canını kattın
Güldürüp yüzümü kederi attın
Serip mutluluğu döşümde yattın
Çatlamış ruhuma sız bana yeter
Senin olan kalbi gez bana yeter

Osman Onuktav
Kafkasi
09/12/2016