Söyleyemiyor İnsan Duygularını

Koşmuşçasına çarpıyordu kalbim,
Titriyordu ona yazarken ellerim.
Heyecan mıydı bunun adı?
Yoksa incitme korkusu muydu?
Bilemedim...
Aslında onca konuşulacak konu varken susuyorduk.
Birbirimizi tanımıyorduk, birbirimizden çekiniyorduk,
Belki birazda birbirimizden kaçıyorduk...
Oysa ne zordu benim için duygularımı saklamak.
Bekleyip sabretmek gerekiyordu.
Her şeyin bir vakti vardı elbet,
Şuan için en iyisiydi sus pus kalmak...

Söyleyemiyor insan duygularını.
Yürekle dil arasında öylece sıkışıp kalır bazı cümleler...
Ya henüz zamanı değildir,
Ya da korkulur kırıp inciltmelerden.
Kimisi de gurur yapar o ayrı...
Bir sigara yakılır peşinden.
Çünkü bi nevi kaçış noktasıdır sigara.
Yürekle dil arasında boğulmalara sebep olan cümleler,
Sigara dumanına sarılıp evrende kaybolmaya zorlanır.
Duygular, duman tüttükçe küllenir,
İzmaritle birlikte kül tabağına bastırılır.
Bu böyle sürer gider gitmesine de,
Duygulara sebep insan hep bihaber kalır...