Söyleyemediklerim... Şiiri - Ateş Özyürek

Gecenin MARTI’sı biz olduk,kara kuru adamların
Çığlık çığlığa söyledikleri şarkılara eşlik ederken
O salaş meyhanede…
Bağdaş kurup oturduk,Anadolu sofrasına,salatamı güzeldi yoksa senin çatalınmıydı ona güzellik katan bilmiyorum
Yüreğimiz genişti o gece,yerimize inat…
Ve sen ilk o gece ALEV olup süzüldün gözlerimden içeri
Farkında olmadan beklide…
İlk o gece tanıdım seni,kendimi tanıdığım gibi,ve ilk o gece anladım
Dünya çok küçükmüş,acıları ortak olan insanların birbirini bulması için.
Dillerden dökülen kelimeler,an gelmiş yüreğimizi kabartmış
An gelmiş,gözlerimizi nemlendirmiş,ve an gelmiş bir isyan bayrağı olmuş
iki dudak arasında…
Gözlerinden dinlemişim acının türküsünü,oysa aynı türküyü ezbere bilirken ben.
Acıları sorduk birbirimize,biz seninle acılarımızı paylaştık sadece
Ve sadece acılarımız oldu acılarımıza ortak.
Anladım ki, aynı düş gemisinin ayrı kaptanlarıymışız ikimiz.Mürettebatı yalnızlık,
Rotası sevgi denizi olan! ..
Kimbilir hayatın billür kadehte sunduğu şaraptı belkide
birbirimizin aynası olan bizlere verdiği,tadı kekremsi,buruk..
Ayrılık saati geldiğinde senden,gözlerimi bıraktım geride
Buruk bir hoşçakal oldu sana son sözüm,ilmik ilmik düğümler boğazımda,yola koyuldum çaresiz.
Şimdi sana söyleyemediklerimi yazma zamanımıdır acaba? ..
Yoksa hiç ALEVLENMEYECEK bir ATEŞMİ,yüreğimin çadırında yanan
SANA ŞU AN SÖYLEYEMEDİKLERİM…
19/5/2008