Söyleyemediğim Şiiri - Adem Akıncıoğlu

söyleyebileceğim herşeyi unutmak için
dalında çürümüş bir elmayı
yerine koymaya çalıştım

harfler mekânıdır pıhtılaşmış sızıların
söz rüzgâr rengi bir tonla sokulur dile
kurtulamadığımız cehennemimiz

ah gözlerimiz! en mahrem yerimizdir
gece derinliğince kanarken
hep gizlenir bakışlarımız
yüzler ki eşkâllerine yerleşen çizgilerle
hiçbir mahkeme kararının silemeyeceği tanıklardır
ömrümüze
ve tüm yitirişlerimiz oradan başlar aslımızı

bir hatadır şiir uslanmaz ömrümüze
gözlerimize tutsak olmuş ölü bakışlarıyla yazılan

en büyük çelişki cennettir ölüm gibi gerçek bir yalan
konmuşken önümüze

en çok kendimi silmek isterdim hayattan
bir dal ne kadar uzaksa topraktan
o kadar derindedir çürüyen elmanın kökleri de
bırakıp gitme istencine tutunan

hâşâ hiçbirşey demek istemedim
isyan çıkan aklımı yatıştırmaktı
yalnızca kendime saldırışım
sönümsüz ateşler yakan gözlerinize kandımsa
bağışlayın beni uzun bir çocukluk ettim

sözlerimi de silmek isterdim daha demediğim