Söylesene Şiiri - Osman Bahadir Odabas

Hayat işte her gün yeniliğe gebe
Ne diye saklarsın ki benden
Çekinmesene paylaş söylesene
Ne diye gizlersin acını ah katibe

Elek etmişim seçiyorum kendi tranvamı
Sanıyorum benim dertler yıkar adamı
Ne diye örtersin ki kendi acını
Vuruyorum bende kendime kulak kapalı

Gözler var ama göremiyor en yakını
Akıl var süzemiyor senin acını
Kalp var hissedemiyor sızını
Desene gülüm söylesene

Ozan oldum çalıyorum her demden
Şair oldum yazıyorum her dilden
Şiir oldum kanıyorum her yerden
Desene balım söylesene

Kendimde yara arıyorum merhem
Kendimde acı kaçıyorum senden
Kendime yaprak kendime diken
Desene sevgilim söylesene

Kızıyorum halime ne ahmak kafam
Söyleniyorum kendime salıyorum nam
Yazıyorum deftere ne boş vakur kelam
Desene çiçeğim söylesene

Solmuş çiçeklerin söylemedin
Kurumuş yaprakların su istemedin
Budanmış dalın şikayet etmedin
Desene ay parçam söylesene

Bilmiyormusun bu adam bakar görmez
Bilmiyormusun duyar dinlemez
Bilmiyormusun yanar tütmez
Desene ay parem söylesene

Gün tutulur karanlığına gecelerin
Ay vurulur gözlerine apansızın
Seslensene bana etsene veryansın
Desene perim söylesene

Ne diye susar dilin
Ne diye kanar kalbin
Ne diye sızlar ciğerin
Desene bana söylesene

Uzaklara daldı gözüm bakar boşa
Hayatım olmuş bir kargaşa temaşa
Sanıyorum ittin beni attın uzağa arşa
Desene birtanem söylesene…