Söylesene Şiiri - Muharrem Abut

Hani sen gittin ya,
Hani o gece nedensiz;
Belki de kendince nedenli.
Gideceğim deyip,
Düşün dememi dinlemeyip.
Düşündüm gideceğim,
Gitmeliyim deyip.
Sabahtan çıkıp gittin ya.
İşte o gün sen giderken,
Ardın sıra bakmadım.
Ne de olsa vazgeçer,
Yol üstünde bir kafeye uğrar,
Bir kahve içer gelirsin sandım.
Gelmeyince arttı telaşım.
Allah’a yalvardım,
Bineceğin otobüs gelmesin diye.
Ertele gidişini,
Tekrar gör beni ve halimi vazgeç diye.
Olmadı, gelmedin, dönmedin.
Ve bilmedin,
Sen gittikten sonra,
Odana girmedim.
Kilitledim kapını.
Toplamadım bıraktığın dağınıklığı.
Hatta açık bırakmıştın pencereni,
Bir rüzgâr vursun,
Kırsın, dağıtsın istedim,
Camı çerçeveyi.
O silsin istedim,
İzlerini odadan.
O gece ışıkları açamadım,
Bakamadım kapın yönüne.
Ve başım, başımda saçlarım,
Düştü önüme.
Düşündüm, düşündüm hal bulamadım.
Yattım uyuyamadım.
Dolaşmayacağın hiçbir odada.
Tutmadı uyku, bırakmadı hasretin gözlerimi.
Anladım gitmiştin.
Gitmiştin benden.
Günler sonra girdim odana,
Kırılmış camlar vardı,
Canıma eş değer parçalara bölünmüş.
Topladım, toplarken kanadım;
Kanarken aradım.
Aradım sesini,
Gelirsin, seslenir:
Toplama dersin diye.
Gelen olmadı, giden sendin çünkü.
Gitmiş, belki de yeni bir düzen kurmuştun kendine.
Ey yar gittin gitmesine gittin de…
Ee oldu söyler misin?
Erdi mi başın göğe?
Sultan oldun mu Mısır’a?
Tacın tahteravanın var mı şimdi?
Başından güller mi boşaltıyorlar gittiğin yerlerde?
Dikensiz mi bütün gül bahçeleri?
Ayrık otları yok mu?
Her şey güllük gülistanlık mı?
Söylesene bana,
Söylesene mutlu musun?
Söylesene acımıyor mu canın?
Canımsın dediğin canın yokken.
Candan gülebiliyor musun?
Barışık mısın uykularınla?
Uyuduğunu sandığın uykulardan uyandığında,
Üzerine üzerine yürümüyor mu dört duvar?
Avizelerde siluetim belirmiyor mu?
Kanın damarlarından çekilip,
Hasretim iliklerini sömürmüyor mu?
Söylesene Allah aşkına,
Sahiden erdi mi başın göğe?
Gönül iklimimin sultanlığından daha mı yüce,
Mısır’a sultanlık?