Söylenememişlikler Şiiri - Zafer Başkaya

Kendime gelemiyorum. Bambaşka bir yerdeyim. Aldım aklımdakini karşıma. Saçlarını taradım, gözlerine çektim kalemi. Tam karşıma da oturttum. Kitledim gözlerini gözlerime. He bir de doldurdum göz yaşlarımla sulandırdığım kadehi. Çatalımın ucuyla bi kayıntı yaptım dertlerimden. Son ses en sevdiğim şarkılar çalıyor sessizliğimden. Ona ne zaman denk gelsem; kimsenin beni tanıyamadığı benliğimden sıyrılıp bir begonya misali açıyorum gözlerinin devrildiği, gölge görmez bahçesinde. Hala kalem ile aramda ki muhabbet dönmemişse kanlı bıçaklı bir ihtilale; bembeyaz kağıt şikayetini saklamışsa sabırla mahşere; bir tek gördüğüm anda kaybolduğum gözlerinin yüzü suyu hürmetine. Hiç bir literatür greve gitmemişse kelimeler için bana karşı, kafiyeler baş kaldırmamış, gizli özneler isyanını saklamışsa gizliden gizliye; bir sana vuslatım niyetine.

Sevgilim ;
Bu yazıma seninle olan sensizliğimin baş harfini büyük harfle yazarak başlayacağım. Kalemimin kağıdıma dokunuşunda ki ilk anda unuttuğum adımla devam edeceğim bana kalan acizane bir seni anlatabileceğim kelimelerle. Sus pus edeceğim kim anmaya kalkarsa adımı. Her ne kadar nesne varsa hayata dair; öteleyeceğim. Adınla başlayan bir romanı yine adınla bitereceğim sayfa bildiğim hayatımın günlerinde. Önsözünde uyanacak, son noktasında sallanacağım asıp kendimi son cümlesine.