Söylemediklerim Şiiri - Merve Mazon

Yazabildiklerim artık yok … Yalnız bırakmışlar herkes gibi
Elimde bir tek onlar kalmıştı oysa
Artık bitik yıkık bölük pörçük biriyim
Hayallerim hatta rüyalarım bile yok artık
Zifiri bir geceye yatıyor ve karanlıklarla dolu bir gündüze uyanıyorum
Hayatımdaki tek renk siyah olmuş sanki
Kirli bir dünyada yaşıyorum
gökyüzü bile kahpe
güneşli ve masmavi iken
Bulutları çağırıyor ve yağın diyor
nefretinizi belli edin dercesine
Yağmur yağmak zorunda bu onun kaderi
Ne tuhaf değil mi kimi için bereket olan şey bazısına acı anılardan dolu başka bir şey değil
Benim kaderim ne peki
Umutsuzca gerçekleşmeyeceğini bildiğin bir istihareye mi yatmak
Hadi bırakın bu palavraları
Hayat her şeye rağmen güzel değil işte
Hayat yaşamaya değer değil bence
O olmadıktan sonra, hayallerim bile beni terk etmişken
Çocukken her şey ne kadar basitti
Yemek yemek oynamak uyumak
Ve tekrar yemek yemek oynamak ve uyumak
Ve tekrar ve tekrar
Tek derdin bir düşün babanın eve gelirken acaba çikolatamı almayı unutmuş mudur değil miydi
Ne olur anne biraz daha televizyon izleyemez miyim
Bunlar çok büyük şeylerdi çocukken
İşte şimdi büyüdük ve dert ettiklerimiz de büyüdü
Hayat sadece çocukken basit
Ve ben keşke hiç büyümeseydim
Hadi artık tut ellerimden
Geri getir kaybettiğim tüm hayallerimi
Bunu sadece sen yapabilirsin biliyorsun
Belki de bu kadar önemli olduğunu bilmiyorsun
Bilsen bunları yapar mıydın
Sözün bittiği yerdeyim bittim…