Söylemeden Gidiyorum İşte...

Söylemeden gidiyorum işte…
Kim bilirdiki bu kadar sürede tekrar koku almayı unutacağımı.
Mutluluk sadece anlıktı mutsuzluk ise kapının ardında kapıyı çalmayı bekleyen, beklenmeyen misafir…
Soran olursa beni uzun bir yolculuğa çıktığımı söylemek geliyor içimden,
Huzursuz ama sonu belli olmayan bir yola,
Yeniden yeşillikler arasında panjurlu bir ev arıyorum ama pembesi yok olmuş pas rengine bulanmış.
Yanından ufak bir ırmak akıyor, içinde balıkların, çiçeklerini açmış nilüferlerin bulunduğu sakın bir ırmak…
Her yeri yemyeşil çam ağaçlarının kokusunu alabiliyorum, hafif bir sis geliyor dağların üstüne.
Göz yaşları yine ırmağı beslemek için hazırlanıyor…
Söyleyin bana ben kimim?
“sessizlik” göbek adım olmuş.
Her ihanete sustum, ama sen bilemedin benimde bir “insan” olduğumu,
Bir sabrım olduğunu.
Benimde atan bir kalbim vardı bi zamanlar, halen daha atıyor burda belki hissediyorum, sesini duyuyorum…
Ama eskisi kadar hevesli değil, umutlu hiç değil!
Fransızca kadar kibar, Almanya kadar katı, türkçe kadar anlamlı, ruslar kadar sarhoş ve çinliler kadar kalabalık durumda…
Şimdi alıyorum elime kağıt ve kalemi,
Yine yazıyorum bir şeyler, karalıyorum işte!
Zor günler bir geçiyor bir geri geliyor.
Bazı sözler anlamlarını yitirdi artık, umarsızca arıyor bu beden ama her defasında “hayalkırıklığı”na uğruyor.
İlk gün ki gibi ilgisini arıyor haklı olarak.
Bu savaştanda mağlup çıkıyorum. Lanet olsun demek geliyor yine haklı çıktım diye haykırıyorum…
Ve söz burda bitiyor işte ben şimdi gidiyorum yine…
Paslı panjurlu evime doğru gidiyoruz 3’ümüz ben, keyfim ve kahyası…

SAYGILARIMLA…
26/11/2009 04:00