Söyle,Yar Mısın Bana Şiiri - Kübra Yurdu ...

Usul usul aktım gecenin içine,
Zulamda bir tutam ümitle,
Adını yazdım içimin kuytularına.
Düş suskunu anılardan abideler dikip,
Sonra bağırdım avazımca…
Sonra haykırışlar büyüttüm derinliklerimden,
Zifiri bir yalnızlığa düştü ayaklarım.
Sustun; içini bende unutup dışına vurdun.
Gitmelerin ahuzarında biledim yüreğimi,
Ve sen alıp gittin bendeki sen çizgilerimi..
Bir şey bırakmadın bana, avuntu susmalarıma.
Şimdi bağrımda kırk yamayla,
Nasıl sürerim izini bu duraksız yollarda.
İntizarım ayrılığın bilinçli olanına…
Aklımı yitirmişliğimle döndüm ve gördüm;
Bu gidişin her yüzü çiledir.
Gözlerimdeki okyanusu ancak yüreğin bilir.
Sığmaz uykusuz rüyalarıma varlığın,
Mecnun sabrıyla çoğalmakta yıllarım.
Yastığımda o bitmez bekleyiş.
Sabahımda dibi delik uçurumlar.
Dudağımda bir sır, adına kilitlenmiş.
Söktüm yüreğimi, şimdi boş aynalar.
Kapalı kapılar ardında hıçkırıklar döktüm.

Topladım parçalanan hayatımı,
Tuz bastım damla damla acıma.
Keşmekeş nefeslerde unuttum adını,
Gittin, gitmekle biter sandın bu çıkmazlar…
Oysa benim savaşım yeni başladı daha.
Kaç diken değdi bir bilsen baharıma,
Kaç kez harelendi küllerimdeki aşk.
Talazlanmamış hasretimin rengi soldu,
Bu yağmurlar beni sele, seni kıyıya vurdu.
Şimdi istasyonlar boş ve trenler
Hep gitmek için var bu şehirde…
Bilirim susmak en iyi müdafadır kendimi,
Sen yol alırken geleceğe,
Ben geçmişin kuytularına dalıyorum.
Sözsüz bir anın resmini çiziyorum,
İs kokulu ayaz bir sokağa,
Ve kaldırımların en soğuk yanına seni düşürüyorum.
Unutuyorum yaşamayı ve seni ekliyorum toprağıma,
Kırgınlıklarımla sokuluyorum sabahın soğuğuna.
Düşkün bir yalnızlıkla sonsuza kapatıyorum kapılarımı,
Şimdi sen bunca vedayla, gidişine saklı vefasızlığınla,
Söyle yar mısın bana….