Söyle Nerede Şiiri - Lokman Gülbahçe

Geceye dalmıştı yine. Sessizlik ağır, yalnızlık daha da ağırdı. Bir zamanlar her anı umutla dolu olan kalbi, şimdi derin bir boşluğa bakıyordu. Gözlerinin önünde eski günler canlandı. Gülüşleriyle dünyayı aydınlatan o kadın, artık uzak bir hatıraydı. Eskiden göz göze geldiklerinde yüreği yerinden fırlayacak gibi olurdu. Şimdi ise bakışlarında bir düzlüğe, bir soğukluğa rastlıyordu. Kendi kendine mırıldandı: “Nerde eski aşkın, söyle nerede?” Biliyordu, suçun çoğu kendindeydi. Belki sahip çıkamamıştı, belki sevdayı anlatamamıştı gerektiği gibi. Ama kalbinin derinliklerinde hâlâ aynı tutkuyla sevmeye devam ediyordu. Yüreği acılarla yoğrulmuştu. Her yaşadığı pişmanlık, aşkının üzerine bir gölge düşürmüştü. Ama yine de içinde bir umut kıvılcımı vardı. Çünkü biliyordu: Sevda kolay kolay ölmez. Gecenin sessizliğinde ellerini kalbine koydu ve fısıldadı: “Canım feda… Tek bulduğum yer senin tenin. Sensiz nefesim yok. Bunu bil.” Ama cevapsız kaldı. Sadece kalbinin derinden gelen yankısı vardı: “Nerde eski aşkın… söyle nerede?”